Phantasma

Phantasma to jak najbardziej trafiony tytuł dla wspólnej płyty Crag Padilla i Skip Murphy. Padilla ocierał się czasem w swoich poszukiwaniach o estetykę szkoły berlińskiej. Przez co czasem jego eksperymenty nabierały posmaku retro, ale nie tym razem. Na płycie Phantasma wraz ze Skip Murphy całkowicie zrywają z uporządkowanymi i transowymi teksturami berlińskimi. Jeżeli szukać tu jakiś odniesień do niemieckiej elektroniki, to raczej tej spod znaku Roberta Schroedera czy zespołu Neuronium. Takie skojarzenia może przywodzić otwierająca całość kompozycja Shadowed Transition. Jednak punktem kulminacyjnym jest tytułowy utwór Phantasma, trwający bez mała 25 minut. Znakomita porcja dryfującego ambientu, gdzie rozległe plamy dźwiękowe nawzajem przenikają się tworząc prawdziwie kosmiczny wir. Padilla od dawna sam dla siebie jest klasą, jednocześnie konsekwentnie rozwija estetykę ambient. Jego kolaboracje tylko wzbogacają jego sumę doświadczeń. Ta muzyka bliższa jest tej szkole ambientu wywodzącej się z nurtu techno, niż tapet w duchu Briana Eno. Słychać nieraz nawiązania do tego co wyprawiali swego czasu Pete Namlook i Tetsu Inoue, na klasycznych już płytach z serii 2350 Broadway. Czy Phantasma okaże się takim samym klasykiem, czas pokaże. Nawet jeżeli nie, jest to porcja absolutnie znakomitej muzyki.

R. M.