Future Science

Album zaczyna się podobnie dosadnie i transowo, jak legendarne Sequential P. Namlooka i DJ Crissa, wspartych przez Tetsu Inoue. Z konstelacji mollowych chmur wyłania się hipnotyczny rytm, podbity minimalistyczną, ale bardzo dobrą sekwencją, która wybrzmiewa różnymi subharmonizującymi połamańcami. Wyobraźmy sobie współpracę muzyka zapatrzonego w kreatywny sposób na dorobek Szkoły Berlińskiej z programującym rytmy Bobbym Birdem, a już możemy czegoś w miarę konkretnego oczekiwać po Future Science. Stockman doprawdy brawurowo i z niekłamanym wdziękiem łączy niemalże "naiwne", uduchowienie-symbolistyczne wieloakordowe tematy w stylu Jurgena Pluty albo Space Art z nowoczesnymi strukturami rytmicznymi i baterią kosmicznych efektów. Przy wykorzystaniu typowo elektronicznego instrumentarium udaje się artyście osiągnąć typowo rockową dynamikę, a album jako zwarta całość brzmi zaskakująco świeżo i fascynująco. W szóstym utworze czeka na Słuchacza trochę powikłanych progresji melodycznych głównego sekwencyjnego tematu przy niemilknącym prawie że industrialnym podkładzie rytmicznym, a kompozycja kolejna to zaproszenie do królestwa doprawdy oryginalnie serwowanego breakbeatu. Future Science, podobnie jak wcześniej Mining, utwierdzi wymagającego Słuchacza w przekonaniu, iż Stockman to jedna z połyskujących na el-firmamencie wyjątkowo ciekawą barwą gwiazd.