"Johannes Schmoelling"

Jeden z byłych filarów Tangerine Dream i jego nowa propozycja, będąca efektem współpracy z Robertem Watersem, to sześć premierowych kompozycji plus remiks jednej z nich w wykonaniu Future Sound Of London. Album energetyczny, bardzo melodyjny, co w klasycznej elektronice nie jest przecież czymś powszechnym. Oczywiście trudno pozbyć się nawiązań do ery współpracy z Edgarem Froese i Christopherem Franke, co słychać doskonale w utworach Maroque i Morning Walk, czy epickim, kończącym płytę, The Unknown, w którym kobieca partia wokalna momentalnie przywołuje skojarzenia z albumem Tiger. Całość doskonale zrealizowana, pełna przestrzeni i profesjonalnego zamysłu kompozytorskiego. To naprawdę dobra płyta!

P.R.

Talent byłego członka Tangerine Dream, dla wielu z najlepszego okresu dzialalności grupy, mógłby stać się tematem na kilkutomową monografię. Johannes Schmoelling z nową płytą Diary of a Common Thread serwuje nam kolejną porcję pięknej muzyki elektronicznej, uduchowionej, pełnej znajomej melodyki, patetycznej, zmuszającej do poświęcenia jej szczególnej uwagi. Kolejne płyty autora są dowodem jak wiele wniósł on do brzmienia Tangerine Dream i jak wiele zespół ten stracił wraz z jego odejściem. Czołowa kompozycja na płycie to The Central Theme. Kwintesencja stylu Johannesa i zachęta do zapoznania się z tym świetnie brzmiącym materiałem, który ujrzał światło dzienne w październiku 2017 roku.

P.R.

Songs No Words jest czwartym solowym albumem Johannesa Schmoellinga, który oryginalnie ukazał się w 1995 roku. Schmoelling postawił na dosyć odważny eksperyment, sięgając do kameralnych tradycji muzyki klasycznej, które w pełni rozwinęły się w pierwszej połowie XIX w, na szlacheckich i arystokratycznych salonach. Zaczerpnięta została sama formuła oraz idea, jednak Schmoelling postanowił podrasować to nowoczesną technologią i elektroniką. To zarazem poligon doświadczalny, na którym naturalne akustyczne brzmienia klarnetu, fortepianu, instrumentów smyczkowych przegryzają się z cyfrowo-analogowym światem maszyn. Owa kombinacja, tak niecodzienna zaowocowała tzw. wirtualną stereofonią, która jest inna dla instrumentów akustycznych i elektronicznych. Sam tytuł Songs No Words oraz poszczególne kompozycje, odnoszą się do fortepianowego cyklu Lieder Ohne Worte Felixa Mendelssona- Bartholdy'ego. W nowej edycji, album zawiera bonusowy utwór The Pieper Man's Song. To ważny manifest na rzadko uczęszczanym szlaku łączenia klasyki i elektroniki.

R.M.

Można odnieść wrażenie iż granie w znanych formacjach determinuje jej członków do tego stopnia, iż boją się wyjść poza ciasną skorupę ich stylu. Tak jest z Johannesem Schmoellingiem, gdy był członkiem Tangerine Dream wypełniał polecenia Froese’go, a jak odszedł z grupy objawił się jako utalentowany i płodny kompozytor. Wydany oryginalnie w 1987r album The Zoo Of Tranquality, jest jednym z lepszych w jego bujnej dyskografii. Schmoelling wykorzystuje tu swoje doświadczenia w zakresie tworzenia muzyki ilustracyjnej. Jest na przemian poważny jak i zabawny. Inspiracją dla tej płyty, były animowane rzeźby Paula Spoonera. Niewiele tu berlińskiego sekwencjonowania, więcej zaś ambientowych przestrzeni w duchu muzyki filmowej. Muzyka Schmoellinga układa się w swoisty soundtrack opowiadający dźwiękiem, o niecodziennych dziełach sztuki. Poza elektroniką artysta wykorzystuje też dźwięki wibrafonu, na którym zgrał Hans Georg Zeretzke. Poza tym owa edycja na CD przynosi rozszerzony materiał o 2 nowe kompozycje: Contemplating Morality i Fluid Memories. Rzecz warta sprawdzenia zwłaszcza dla tych, którzy twierdzą iż „berlińscy” elektronicy to sprawni kopiści własnych dokonań.

A Thousand Times 2 blisko osadzone jest wokół brzmień lat 80-tych, Schmoelling zatem kontynuuje drogę z czasów gdy sam był członkiem Tangerine Dream. Rytmiczne bity, sprzęga z elektronicznymi sekwencjami oraz atmosferycznymi pejzażami. Najmocniejszym fragmentem jest utwór Amité, niejako nawiązujący do magii Tangerine Dream z tamtych lat. Dla wielu będzie to sentymentalna podróż w czasie. Trudno określić czy Schmoelling mentalnie cały czas się tam znajduje, jednakże wobec braku Froese'go, jego muzyka udanie wypełnia ową wyrwę. Na boku dodam iż otwierający całość utwór Prologue, jest fragmentem z koncertu jego projektu LOOM, jaki miał miejsce 5 marca 2016r w Berlinie. W sumie znakomity prezent, z jak najbardziej wiarygodnego źródła.

R.M.

Dezerterzy z Tangerine Dream, Christopher Franke i Johannes Schmoelling mają się dziś lepiej niż ich była formacja. Dlaczego te dwa nazwiska? Obaj nagrywają nadzwyczaj równe i po prostu ciekawe płyty, Franke gustuje w muzyce filmowej. Schmoelling tworzył słuchowiska radiowe, ale to jego studyjne płyty zapewniają mu wciąż szerokie audytorium. Płyta Time & Tide to kolejny znakomity materiał, któremu nie dorównują ostatnie dokonania Froese'go. Schmoelling pokazuje się tu jako niemal impresjonistyczny mistrz. Jego muzyka oparta na delikatnym frazowaniu, niebanalnych melodiach i niemal kruchych konstrukcjach, zachwyca plastycznością brzmień. To niemal ilustracyjne kompozycje, a takimi są min: Splendid Isolation czy The Gift. Kombinacja electro-popu, ambientu, new age, muzyki filmowej i sekwencyjnej elektroniki, kapitalne się tu sprawdza. Wszak Schmoelling ma całkiem spore doświadczenie na polu tworzenia ścieżek. Takim przykładem jest znakomite słuchowisko Laufen, które wciąga niepokojącym klimatem, nawet gdy nie zna się języka niemieckiego. Jednak Schmoelling sięga i po bardziej dynamiczne brzmienia jak w utworze Lone Warrior. Jeżeli są tu jakieś nawiązania do schedy po Tangerine Dream, to chyba do okresu z albumu Logos. Dziś artysta ma na tyle ugruntowaną pozycję na rynku, że nie musi być nieustannie kojarzony jako "były członek". Bardzo udany album, niby w klasycznym jego stylu, ale obfitujący w dźwiękowe niespodzianki. Kawał świetnej muzyki.

R. M.

Johannes Schmoelling pracował nad A Thosusand Times między styczniem a listopadem 2009r. To dosyć długi okres, ale muzyka jaka wypełniła ten album jest absolutnie fantastyczna. Można powiedzieć iż to kontynuacja świetnej, poprzedniej płyty Instant City. Schmoelling po raz kolejny kreuje wielkomiejską atmosferę, na królował fortepian. Tym razem jest inaczej, syntetyczna elektronika kreuje te pejzaże, co i raz pobudzając wyobraźnię do wzmożonej pracy. Sekwencyjne przebiegi, ambientalne tła, melancholijne melodie, panoramiczne przestrzenie. W utworze Abakus Schmoelling zbliża się nieco do atmosfery albumu Le Parc, Tangerine Dream. W kompozycji Diorama, ów pejzaż zaskakuje swą rozległością i pięknem. Pojawia się też i fortepian, ale to raczej instrument "tła" na tym albumie. Jedynie delikatnie uwypukla jego atmosferę, pozwalając elektronice niemal zdominować całość. Starzy fani Tangerine Dream z pewnością nie będą zawiedzeni. Ale i wielbiciele ambientu, powinni bliżej zainteresować się tą płytą. Bez wątpienia jedna z najmocniejszych pozycji w dyskografii Schmoellinga.

Ciekawy album będący czymś w rodzaju preludium do twórczości Johannesa Schmoellinga. Ten znakomity pianista był członkiem Tangerine Dream w latach 1980-1986, kiedy to godnie zastąpił Petera Baumanna. Grupa nic nie straciła z impetu, a wydane wówczas takie płyty jak: Tangram, White Eagle czy pamiętny koncertowy album Poland, do kolejne arcydzieła w jej bogatym dorobku. 14 kompozycji zebranych na Early Beginnins 1979-86 w ogromnej większości postawały w czasie, kiedy Schmoelling był członkiem grupy. Początkowo nie miał zamiaru ich publikować, jednak za namową przyjaciół zmienił zdanie. Muzyka artysty bliska jest dokonaniom Tangerine Dream z tego okresu. Artysta wykazał się na polu kreowania pięknych melodii, jak też ciepłych, analogowych sekwencyjnych struktur. Nie brak i szorstkich wersji demo, co podkreśla iż owe nagrania były w fazie przedprodukcyjnej. Ogólnie to bardzo rzetelny obraz Schmoellinga z tamtych lat. Pokazuje go jako twórcę w pełni świadomego, jednak prawdziwy talent pokazał dopiero po odejściu z grupy, kiedy stanął na czele założonej przez siebie wytwórni, Victoriapark. Tym niemniej dla fanów Tangerine Dream powyższy album, jest lekturą obowiązkową.

Retrospektywne wydawnictwo zawierające alternatywne, zremasterowane wersje solowych utworów Schmoellinga od znakomitej płyty Wuivend Riet poczynając. Na dysku pierwszym mamy więc jeszcze wspomnienia z Zoo Of Tranqullity, White Out i Songs No Words. Te kawałki nie budzą moich większych emocji. Pojawiają się też 3 utwory mi nieznane - Galago - typowy Schmoelling z tą powolną, przeciąganą manierą grania idużą ilością sampli pierwotnie wykorzystany tylko na samplerze KLEM 1994, Skalandon - dynamiczne, skoczne tempo i wpadajaca w ucho melodia oraz Lamentation Of An Ancient Tree - znakomita romantyczna kompozycja zbudowana na brzmieniu fortepianu i w częśći głównej wsparta sekcją smyczkową oraz interesującymi wstawkami sampli (dostępna tylko na składance Infinite Horizons z 1998). Drugi krążek słucham z dużym zainteresowaniem gdyż oprócz kompozycji z Zoo Of Tranqullity wersji z 1998 roku i Recycle Or Die reszta to kompozycje których nie znam - z White Out 2000, Instant City, utwór Italian Scratches łączący trzy częściowy Scratch z Recycle Or Die oraz samplerów Music For The 3rd Millenium Vol.3 (2001), i groove'skich E-ditionów, numeru 6 (2005) i 13 (2006). Słucha się tego bardzo dobrze - tak na marginesie wiele tu analogii do Wuivend Riet (Rise Of The Smooth Automation, Wedding Cake, czy te żabki w Spacenight Runner - notabene świetny utwór). Polecam też szczególnie Passing By i A Long Way Home. Myślę że to wydawnictwo zachęci każdego do poszukiwań solowych nagrań tego ex członka Tangerine Dream.

Były członek Tangerine Dream, jest artystą niezwykle kreatywnym. To składa się na wielorakość jego projektów, jednocześnie nawet te niecodzienne mają swoją formę fizyczną w postaci płyty. Takim właśnie jest wydany w grudniu 2004 dwupłytowy, niezwykle ciekawy zestaw ale raczej dla amatorów języka niemieckiego. Podobnie jak w przypadku płyty Laufen zawierającej słuchowisko radiowe, tu mamy 6 bajek napisanych przez przyjaciela Schmoellinga, Hubertusa Von Pluttmahera. Takie opowieści jak "Sługa Kalifa", "Cesarz i złodziej" czy "Dziewczyna z księżyca" podporządkowane są narracji. Czyta słynny niemiecki aktor, Andre Eisermann znany z ról w takich obrazach jak "Kaspar Hauser" czy "Nasty Girl". Rola Schmoellinga sprowadzała się do zilustrowania poszczególnych opowieści odpowiednią muzyką. A i tej jest niewiele, raptem kilka motywów i to do tego dość krótkich. A nawet i te mają ściśle obrazować owe bajki, tak więc fani sekwencyjnych pejzaży mogą się tu mocno rozczarować. To raczej pozycja do szczególnego grona odbiorców, jakimi są dzieci w Niemczech. Tak więc tylko zagorzali fani artysty mogą sobie włączyć ów album do kolekcji. No chyba że ktoś ma fantazję by przed snem zafundować dzieciom bajki po niemiecku. Ciekawe, ale raczej niespecjalnie się to sprawdzi na naszym gruncie.