KOPERTA TEKTUROWA

Jeśli mielibyśmy wskazać zespoły, które najpełniej rozwinęły ideę klasycznej szkoły berlińskiej i wprowadziły ją odświeżoną w XXI wiek, bez wątpenia wśród nich powinien znaleźć się tercet AirSculpture, który tworzą Adrian Beasley, John Christian i Peter Ruczynski. Najnowsza płyta jest zapisem koncertu, który grupa zagrała podczas holenderskiego festiwalu E-Day w 2015 roku. Muzyka nawiązuje klimatem do poprzednich wydawnictw zespołu, w których szerokie syntezatorowe plany wolno rozwijają się w sekwencyjne pulsacje, wzbogacane brzmieniami mellotronu, partiami solowymi i porywającymi arpegiami. Muzycy są w tej materii niezwykle konsekwentni, co dla wienych fanów powinno być wystarczającym powodem, aby osobiście zanurzyć się w tej pięknej elektronicznej opowieści. Gorąca rekomendacja!

P.R.

Lata 80 w historii Tangerine Dream były szczególnie naznaczone produkcjami soundtracków do filmów. Wiele z tych albumów to nie tylko żelazne pozycje w dyskografii grupy, ale też znakomite ścieżki dźwiękowe. Takie płyty jak Firestarter, Shy People, Heartbreakers czy Near Dark to jedne z najciekawszych w jej karierze. Płyta Miracle Mile niejako kończy ten "złoty okres" w historii grupy. Jednocześnie wybija się na plus w porównaniu ze średnio udanymi albumami studyjnymi takimi jak Optical Race czy Lily On The Beach. Film Miracle Mile zrealizowany dla niezależnej wytwórni Hemdale, to dzieło Steve'a De Jarnatta. Obraz poruszał temat wówczas wciąż gorący i niepokojący, a mianowicie wyścig zbrojeń i widmo nuklearnej zagłady. Konfrontacja na linii USA-ZSRR, a więc Reagan-Gorbaczow wydawała się nieunikniona. W filmie jeden z bohaterów, Anthony Edwards przechwytuje informacje o możliwości wybuchu wojny atomowej. Ówczesny program obrony antyrakietowej "Gwiezdych Wojen", tylko prowokował tego typu działania. I tu wkracza Tangerine Dream ze swoją muzyką. Edgar Froese i Paul Haslinger nawiązując do sekwencyjnej przeszłości, stworzyli płytę niepokojącą i przede wszystkim w "swoim stylu". Nawiązali luźno do tematów znanych z wcześniejszych płyt Heartbreakers, czy Near Dark. Grupa potrafi uderzyć mocniejszym, sekwencyjnym graniem jak i być bardziej melancholijna. Jakby rzeczywiście ów cień wojny atomowej, przysnuwał radość życia i złowrogo wyłaniał się z morza wojskowych i telewizyjnych meldunków. Znakomity album i kolejna "filmowa" perełka w dorobku grupy.

Album jest zapisem kooperacji jednego z legendarnych animatorów el-muzycznej sceny europejskiej i jego przyjaciół. Ron Boots, bo o nim mowa, dodał do swojej przebogatej dyskografii klasyczną berlińską płytę, w której towarzyszli mu Frank Dorittke, Eric van der Heijden i Stephen Whitlan. Brzmieniowo i klimatycznie przypomina to Tangerine Dream z początków współpracy z Johannesem Schmoellingiem. Słucha się tego bardzo dobrze, zwłaszcza jeśli ktoś lubi elektronikę wzbogaconą gitarą elektryczną.

P.R.