KOPERTA TEKTUROWA

Brendan Pollard, Michael Daniel i Phil Booth już od dawien dawna próbują zaszczepić klasyczną elektronikę na brytyjskiej ziemi, tym samy stając się ikonami stylu w Wielkiej Brytanii. Wydany w 2016 roku nakładem wytwórni ECO, album 7 nie przynosi bynajmniej rozczarowania. Jedynie dwa długie nagrania, ale tyle wystarczy aby pogrążyć się w bezmiarze sekwencyjnych tekstur. Całe trio bynajmniej nie żałuje swoich sekwencerów, kreśląc za ich pomocą mocne, sekwencyjne pętle. Pierwszy utwór Red Gryphon State wydaje się być bardziej zwarty i dosadny. Drugi trwający ponad 50 minut Towards That Moment, poza pulsującymi teksturami, przynosi w środkowej części ambientalny, bezwładny oddech. Po nim następuje ponowna erupcja sekwencyjnych pętli które wybrzmiewają aż do finalnego końca. W sumie trudno jest tu wyjść poza ramy gatunku i wymyśleć coś nowego. Dostaliśmy za to solidną porcję muzyki elektronicznej, która z pewnością nie zawiedzie fanów gatunku.

R.M.

Seria Session jest reklamowana przez Tangerine Dream jako EP-ki, jednakże zwarzywszy na czas trwania tych płyt można je traktować jako pełnoprawne albumy. Tym samym dowodzona przez Thorstena Quescheninga grupa, wraca do długich i rozbudowanych setów. Pierwsze nagranie Persepsjontransformasjon zostało nagrane podczas "OYA Festivalen" w norweskim Oslo. To zarazem pierwszy występ w Norwegii. Znakomita interakcja z publicznością przysłużyła się też muzyce. Dostaliśmy gęstą fakturę ambientalnych przestrzeni, którym całkiem niedaleko do dokonań nieodżałowanego Pete Namlooka, które wydawał dla własnej tłoczni Fax. Druga kompozycja Four Degress Parallax zostało zarejestrowane podczas Festiwalu Internetowego we włoskiej Pizzie, w słynnym Teatro Verdi obok krzywej wieży. To kolejna porcja elektronicznej muzyki, w której słychać nawiązania do własnej sekwencyjnej przeszłości. Kolejna bardzo udana płyta, która potwierdza wysoką formę Tangerine Dream.

R.M.

Brendan Pollard, Michael Daniel i Phil Booth, wyznaczniki "brelin school" na rynku brytyjskim. Rok 2018, to jednocześnie ósma rocznica ich wspólnej muzycznej drogi. Jednakże ten fakt w żaden sposób nie narusza podstaw stylu, jakie obrało sobie trio. Z tej okazji zapodali cztery długie nagrania, które ponownie cofają nas w złote lata klasycznej elektroniki. Analogowe sekwencje napędzane rytmicznymi konstrukcjami, osadzone na berlińskich resorach. Słychać starą szkołę ala Tangerine Dream czy Klaus Schulze z lat 70-tych. Jednakże w całej tej otoczce nie sposób wyłapać iż brytyjskie trio bardziej podąża w kierunku "spacemusik". Fascynacje kosmosem, tą nieodgadnioną przestrzenią potrafią przekuć na transowe petardy. Jednakże w tym wypadku chodzi o pewnego rodzaju monotonnie, która nie nic wspólnego ze sceną taneczną. Ich trans sprowadza się do tkanych z koronkową precyzją pętli i sekwencji. Udany album, będący pozycją obowiązkową dla fanów "berlin school".

R.M.

Album The Session 3 zespołu Tangerine Dream kontynuje brzmienie i klimat nagrań zawartych na albumie The Session 2. Mnóstwo tu pastelowych, czasem również surowych przestrzennych krajobrazów, malowanych mellotronem i padami z analogowych syntezatorów, z których wyłaniają się stare i poczciwe sekwencje, przypominające do złudzenia działalność zespołu z okresu płyt Phaedra, Rubycon czy Stratosfear. Czasami ma się wrażenie, że nowi muzycy są jakby reinkarnacją składu sprzed ponad 40 lat, co jest swoistym fenomenem. Po wielu upadkach i wzlotach zespołu, któremu zarzucano odejście od swojego stylu i błądzenie po wręcz dyskotekowych komercyjnych beatach, koniec drugiej dekady XXI wieku to odrodzenie tego, co fani w Mandrynkowych Śnie zawsze kochali. Oby trwało to jak najdłużej.

P.R.

Materiał zarejestrowany podczas koncertu w brukselskim planetarium w maju 2018 roku, w ramach serii Cosmic Nights. Wystąpili wtedy Ron Boots, Johan Geens (Galactic Underground) oraz RHEA. W efekcie na płycie uwieczniono cztery długie kompozycje, które są pamiątką wieczoru dla tych, którzy byli wtedy obecni pod kopułą, ale także dla wszystkich fanów klasycznej muzyki elektronicznej. Muzyka na płycie ociera się momentami o elektroniczną symfonikę, pełną rozmachu i dynamicznych zmian tempa. Całość musiała zrobić na słuchaczach kolosalne wrażenie, gdyż planetarium i jego magia jest wprost stworzonym miejscem dla tego typu wydarzeń kulturalnych. Płyta powinna spodobać się również podczas odsłuchów w domowym zaciszu.

P.R.

Jeśli mielibyśmy wskazać zespoły, które najpełniej rozwinęły ideę klasycznej szkoły berlińskiej i wprowadziły ją odświeżoną w XXI wiek, bez wątpenia wśród nich powinien znaleźć się tercet AirSculpture, który tworzą Adrian Beasley, John Christian i Peter Ruczynski. Najnowsza płyta jest zapisem koncertu, który grupa zagrała podczas holenderskiego festiwalu E-Day w 2015 roku. Muzyka nawiązuje klimatem do poprzednich wydawnictw zespołu, w których szerokie syntezatorowe plany wolno rozwijają się w sekwencyjne pulsacje, wzbogacane brzmieniami mellotronu, partiami solowymi i porywającymi arpegiami. Muzycy są w tej materii niezwykle konsekwentni, co dla wienych fanów powinno być wystarczającym powodem, aby osobiście zanurzyć się w tej pięknej elektronicznej opowieści. Gorąca rekomendacja!

P.R.

Lata 80 w historii Tangerine Dream były szczególnie naznaczone produkcjami soundtracków do filmów. Wiele z tych albumów to nie tylko żelazne pozycje w dyskografii grupy, ale też znakomite ścieżki dźwiękowe. Takie płyty jak Firestarter, Shy People, Heartbreakers czy Near Dark to jedne z najciekawszych w jej karierze. Płyta Miracle Mile niejako kończy ten "złoty okres" w historii grupy. Jednocześnie wybija się na plus w porównaniu ze średnio udanymi albumami studyjnymi takimi jak Optical Race czy Lily On The Beach. Film Miracle Mile zrealizowany dla niezależnej wytwórni Hemdale, to dzieło Steve'a De Jarnatta. Obraz poruszał temat wówczas wciąż gorący i niepokojący, a mianowicie wyścig zbrojeń i widmo nuklearnej zagłady. Konfrontacja na linii USA-ZSRR, a więc Reagan-Gorbaczow wydawała się nieunikniona. W filmie jeden z bohaterów, Anthony Edwards przechwytuje informacje o możliwości wybuchu wojny atomowej. Ówczesny program obrony antyrakietowej "Gwiezdych Wojen", tylko prowokował tego typu działania. I tu wkracza Tangerine Dream ze swoją muzyką. Edgar Froese i Paul Haslinger nawiązując do sekwencyjnej przeszłości, stworzyli płytę niepokojącą i przede wszystkim w "swoim stylu". Nawiązali luźno do tematów znanych z wcześniejszych płyt Heartbreakers, czy Near Dark. Grupa potrafi uderzyć mocniejszym, sekwencyjnym graniem jak i być bardziej melancholijna. Jakby rzeczywiście ów cień wojny atomowej, przysnuwał radość życia i złowrogo wyłaniał się z morza wojskowych i telewizyjnych meldunków. Znakomity album i kolejna "filmowa" perełka w dorobku grupy.

Album jest zapisem kooperacji jednego z legendarnych animatorów el-muzycznej sceny europejskiej i jego przyjaciół. Ron Boots, bo o nim mowa, dodał do swojej przebogatej dyskografii klasyczną berlińską płytę, w której towarzyszli mu Frank Dorittke, Eric van der Heijden i Stephen Whitlan. Brzmieniowo i klimatycznie przypomina to Tangerine Dream z początków współpracy z Johannesem Schmoellingiem. Słucha się tego bardzo dobrze, zwłaszcza jeśli ktoś lubi elektronikę wzbogaconą gitarą elektryczną.

P.R.