Seven Up (remastered)

Dwa długie utwory, po jednym na każdą stronę longplaya. Pierwszy z nich to bluesowe oblicze projektu Manuela Gottschinga, zaczynające się w "oswojonych", typowych dwunastotaktowych rejonach, przeobrażające się jednak z czasem w efektowny dźwiękowy chaos i "kreatywny hałas" - jak często jednak w tym czasie, partie wokalne wydają się momentami zanadto nieokiełznane, momentami zaś za bardzo wygładzone jak na chropawe tło pełne sprzężeń zwrotnych i przesterów. Drugi utwór to ospałe dryfowanie ku posępnym otchłaniom kosmosu, pod nabrzmiałym czerwonawym niebem przypominającym gorący bulion, w którym na pół już rozpuściły się mżące niepokojącym światłem gwiazdy: sporo tutaj odrealnionego organowego falowania, szarpiastych gitar w psychedelicznych barwach, a niesamowita ścieżka głosowa, rozpisana na chrapliwe szepty oraz efektowne "potępieńcze zawodzenia" z miejsca kojarzy się z takimi klejnotami rocka progresywnego, jak Dawn The Nice albo - szczególnie - Careful with that Axe, Eugene Pink Floyd (w niezapomnianej wersji koncertowej). Zdumiewająco wiele momentów tego krążka pomyślnie przetrwało próbę czasu – z pewnością nie jest to płyta o wartości jedynie historycznej.