Antimatter

Bernd Kistenmacher w udany sposób kończy swój cykl Trilogy Of The Universe. Na ten niesamowity zestaw składały się jeszcze płyty Celestical Movements, Beyond The Deep i teraz uzupełnia to Antimatter. Temat jest dosyć niezwykły, Kistenmacher nawiązuje do eksperymentów z energiami atomowymi. Te niezwykłe procesy i eksperymenty jakie mają miejsce w fizycznych laboratoriach, mają swoje przełożenie na wymiar ludzki. Narodziny atomu są bowiem metaforą dla ludzkiego aktu stwórczego. Sama muzyka z Antimatter nie jest dostosowana tylko do fizycznych eksperymentów, ale ma coś w sobie z wirtualnego filmu. Ów obraz pokazuje piękno wszechświata, a Kistenmacher odkrywa je pośród dźwięków. Te energie zmieniają się w muzykę, która zdaje się trwać nieskończenie. Tkanka brzmieniowa jest zaiste fascynująca, niemiecki artysta zespolił ze sobą symfoniczne orkiestracje oraz elektronikę. To niby nic nowego, bo podobnych zabiegów mieliśmy dziesiątki, jednak w tym przypadku muzyka nokautuje swą mocą. Symfoniczne tła i orkiestracje wypełniają pustą z tyłu przestrzeń. A tuż pod nią niemiecki mistrz tka elektroniczne barwy, które wywodzą się a to z sekwencyjnej elektroniki oraz kosmicznego ambientu. Chyba tutaj Kistenmacher ostatecznie zrywa z opinią jako klonu Klausa Schulze. Tworzy własny, unikalny styl co w dobie mnogości muzyki nie jest proste. Doskonałe zwieńczenie owej trylogii i mocny punkt w dyskografii artysty.