Utopia

Bernd Kistenmacher często postrzegany był jako klon Klausa Schulze, jednak bardziej wnikliwe ucho doceni iż ten rozdział artysta zamknął już za sobą. Składająca się z pięciu, długich kompozycji płyta Utopia, to zręczny melanż klasycznej elektroniki i art rocka. To połączenie nader często pojawia się u wykonawców związanych z muzyką elektroniczną. Faktem jest to, iż zaproszeni przez artystę goście nie żałują żywych instrumentów w tych nagraniach. Baughard Rausch gra na perkusji, Thomthom Geigenschrey udziela się na skrzypcach. Znany z Tangerine Dream, Thorsten Quaeshning gra na gitarze, zaś w finałowej kompozycji tytułowej śpiewa Vana Verouti. Kistenmacher przy pomocy dźwięków rozprawia się z tym, czym jest "utopia" dla człowieka. Po co mu ona? Czy jest snem, niespełnionym marzeniem a może naiwną wiarą? Balansuje między klasyczną elektroniką, muzyką eksperymentalną i art rockiem. Tworząc monumentalne formy, niejako próbuje oddać doniosłość utopijnych wizji, które często ludzkość prowadziły na skraj. To żywe i elektroniczne granie, ma o tyle sens iż wyrywa go z getta "kopistów" Klausa Schulze. Kistenmacher penetruje tu dziewicze dla siebie rejony, pokazując iż sprawnie porusza się po owym elektroniczno-rockowym poletku. Finałowa Utopia zaśpiewana przez Vanę Verouti skojarzyła mi się z bardziej zwartymi kompozycjami grupy Yes. Wyobraźcie ich sobie w elektronicznym sosie, ze szczyptą eksperymentów, a otrzymacie tym czym jest Utopia.

R. M.