Earthlight

David Parsons jest specjalistą na polu mantrowego, "plemiennego" ambientu, śmiało interpolującego brzmienia najrozmaitszych ludowych instrumentów (głównie perkusyjnych). Muzyka tego artysty koi, sprzyja medytacji, a jednocześnie jest mimo kolejnych przesłuchań niezmiennie głęboka, tajemnicza, w zasadzie niepojęta. Earthlight to kolejna udana podróż ku najdalszym i najbardziej zagadkowym ostępom własnego Ja. Album rozpoczyna się wprawdzie utworem wcale "melodyjnym" i osadzonym w konkretnych rytmicznych ramach, jednak już druga impresja rozpościera przed Słuchaczem cały bezkres swobodnych asocjacji i fascynującego mroku tylko z rzadka przeczesywanego wątłym strumieniem światła... Niedaleko już stąd do frapujących, introwertycznych wojaży Steve'a Roacha albo duetu Tuu & Parkin... Z każdym kolejnym utworem atmosfera staje się coraz bardziej niesamowita i abstrakcyjna, aczkolwiek z falujących apeironicznych otchłani wykluwa się raz po raz przejrzysty, pogodny ton lub fragment sekwencji. Dużo więcej, niż na początku myślałem, łączy Parsonsa z Davidem Reevesem (jeśli chodzi o sposób myślenia i komponowania tego drugiego, to polecam zwłaszcza płytę In Starless Space, która z pewnością trafi do Słuchacza nieobojętnego na muzykę Parsonsa wypełniającą Earthlight). Kluczymy przez niekończące się labirynty na granicy nocy i świtu, by na deser otrzymać jeszcze aż 20-minutową impresję zmierzającą ku klimatom trochę w stylu wczesnego Kitaro (egzotycznie instrumentowana sekwencyjna opowieść). Zdecydowanie trzeba posłuchać.