Himalaya

David Parsons aranżował swe wczesne impresje praktycznie wyłącznie na dalekowschodnie instrumenty: swoją namiętność do sitaru zawdzięcza wpływowi Ravi Shankara. W 1979 r. Parsons nabył swój pierwszy syntezator i od tej pory rozpoczął rozpisywanie swych impresji zarówno na "głosy Orientu" jak i "głosy Europy". Himalaya jest dobrym dowodem na mistrzostwo Parsonsa w dziedzinie tworzenia medytacyjnego ambientu wyraźnie inspirowanego tradycyjną muzyką Dalekiego Wschodu. Warto dodać, iż akurat tę płytę artysta przygotował tylko w pojedynkę, komponując, aranżując, rejestrując i poddając produkcji cały materiał. Na instrumentarium Parsonsa złożyły się Prophet VS oraz 2002, Roland D50, 5550 i Super Jupiter, Yamaha TX802 i TX812, Oberheim Xpander oraz Akai S900. Album można - przez odniesienie do innych elektronicznych dzieł - umiejscowić gdzieś w rejonie, w którym spotykają się pogodniejsze miraże Vidna Obmana, najbardziej zamglone momenty Discreet Music Briana Eno, naturalistyczne impresje Alio Die oraz - zwłaszcza w pierwszym utworze - nastroje tytułowego poematu En attendant Cousteau Jeana Michela Jarre'a. Najważniejszym elementem jest jednak tutaj tybetańska aura, bez trudu wyczarowana przez artystę nie muszącego nawet sięgać po tradycyjne instrumenty. Medytacja, zamyślenie, wieczny powrót - oto kluczowe hasła, pomagające naprowadzić na istotę prezentowanych tu nagrań. Czarująca, zdumiewająca dźwiękowa podróż, być może w poszukiwaniu odpowiedzi na zagadki fenomenu świadomości?...