Shaman

Nietypowa płyta w dorobku Davida Parsonsa: pozwalając się - tradycyjnie już - zainspirować muzyce Orientu, artysta tworzy zupełnie obce orientalnej akustycznej tradycji sekwencyjne wzory, splatające się w repetytywne, a przecież nie nużące motywy, przesycające cały album i nadające mu główny ton. Ten album może zaskoczyć słuchaczy znających jedynie tchnące czystym spokojem, doskonale statyczne dzieła Parsonsa jak chociażby Himalaya albo Dorje Ling. Sposób komponowania i "kolorowania" dźwiękowej materii może przywieść tu na myśl album Steve'a Roacha Proof Positive: hipnotyczne, zwielokrotnione, wiecznie powracające struktury typowe dla kompozytora zderzone zostają znienacka z postberlińskim temeperamentem. Wyjątkowo ciekawie przedstawia się w zestawie Shaman kompozycja druga, w której do promieniującego sekwencera dołącza się wyjątkowo zagęszczona, plemienna ścieżka perkusyjna, a linia melodyczna, bazująca na swobodnych, wyraźnie inspirowanych orientalnymi skalami improwizacjach, ma coś z nastroju instrumentalnych impresji z debiutanckiej płyty Natachy Atlas. Po niemalże agresywnych, atawistycznych sekwencyjnych wyładowaniach pierwszych trzech utworów kompozycja czwarta przynosi z kolei nieoczekiwane, przeszyte słoneczną nicią wytchnienie w durowej tonacji i miękkich arpeggiowych kaskadach rozchodzących się od wyjściowego tonu niczym silnie zdynamizowane, ożywione do tańca kręgi na wodzie.