Fireheart

Firechild ma znakomity zmysł, który podpowiada mu jak bezproblemowo godzić taneczną motorykę z ambitną elektroniką. Płyta Fireheart ma zatem za zadanie wyczulić słuchacza na owe szczegóły. To nad zwyczaj ciekawa mikstura utkana z niemal "vangelisowych", symfonicznych motywów, pomiędzy który rządzi motoryczny, taneczny bit. Ta wpleciona w te pasaże wizja electro popu w żaden sposób nie posiłkuje się funkową ekspresją, ale swoich korzeni upatruje w syntetycznych wzlotach a'la Giorgio Moroder. Ta zdehumanizowana muzyka zalatuje też rzecz jasna, kraftwerkowskim chłodem. Jednak gdy w te zimne, niemal geometryczne figury, wkrada się wspomniana "vangelisowa" ornamentyka, ta muzyka od razu przybiera bardziej ludzkie oblicze. Co prawda w niektórych momentach ów "patos" brzmi nieco kiczowato, ale wspomniane parkietowe, syntetyczne, taneczne bomby wszystko rekompensują.

R.M.