Berlin Sequences

Tylko cztery utwory - za to odpowiednio długie, odpowiednio brzmiące, odpowiednio sugestywne. Frank Klare, operując na pozór bardzo prostymi środkami, niezwykle zmyślnie potrafi malować dźwiękowe opowieści, tym razem biorąc pod muzyczną lupę Berlin o różnych porach doby (a jak się okaże w ostatnim utworze, odbędziemy także krótką sentymentalną podróż w czasie). Żywe, ruchliwe ostinata, niestrudzenie tętniące na tle granatowiejących ścian akordów przespuszczanych przez marznące filtry w Berlin in the Evening, od razu sprawiają, że przed oczami jawi się nam wizerunek wielkiego miasta z lotu ptaka, pulsujący wciąż zmieniającymi się światłami migoczącymi w oknach drapaczy chmur, na czteropasmowych jezdniach i w opuszczonych łbach sygnalizatorów świetlnych. Berlin at Night to utwór zdumiewająco żywy - ale przecież Berlin nie musi być nocą pogrążony we śnie, wprost przeciwnie... Berlin in the Morning przynosi kolejny wachlarz imponujących sekwencji i interesującą, terkotliwą ścieżkę perkusyjną, podczas gdy dalsze plany dopiero nieśmiało rodzą się w kleistej mgle i bladożółtym, wytartym blasku budzącego się dnia. Chyba każdy domyśli się, co ma na myśli Frank Klare nadając finałowemu utworowi tytuł Belrin at (Old) Days - i rzeczywiście, mniej tutaj nowoczesnych dodatków (dopiero z czasem pojawią się subtelne, ale jednak już nie z "dawnych dni" beaty), utwór zbudowany jest na pięknie pulsującym ostinacie, przez które przepływają mollowe fale niespiesznie wygasających akordów; tylko tyle i aż tyle, Berlin z dawnych dni analogowej elektroniki sekwencyjnej nadal żyje i ma się dobrze.