Audiofonica

Przede mną nowa płyta niemłodego już kompozytora (rocznik 1948), obecnego na scenie polskiej el-muzyki od wczesnych lat 80., a jeszcze dłużej jako muzyka profesjonalnego. Mamy tutaj typową stylistykę kompozytora: kompozycje uporządkowane, bogate melodycznie, pełne solówek, po prostu wykonane z nerwem, i silnie zrytmizowane (chociaż nie ma mowy o techno-sieczce! chodzi o bogaty w feeling, wyrazisty, porządkujący strukturę rytm). Krzysztof Duda, ze swoim muzycznym wykształceniem i wieloletnim doświadczeniem jako muzyk a także organista, sytuuje się na przeciwległym biegunie wykonawczym wobec setki miałkich, nierozróżnialnych el-twórców, nie wiedzących w gruncie rzeczy do czego służy klawiatura, albo - brutalniej - po prostu nie potrafiących grać. Intensywność, gęstość, polot muzyki Dudy może zapewne po jakimś czasie wręcz przeciążać zmysł słuchu, ale nie sposób odmówić mu biegłości wykonania, wręcz wirtuozerii, i po prostu solidności oraz uczciwości w traktowaniu słuchacza. Artysta gra żarliwie, z emocjami, nie popada w dłużyzny typu "zobaczcie jakie fajneeee brzmienie, przytrzymam teraz ten akord 2 minuty, odlooot". Solówki na Minimoogu robią naprawdę wrażenie, podobnie jak potężne brzmienia organowe (zawodowo kompozytor jest właśnie organistą w Trójmieście). Z jednej strony - kolejna płyta Dudy, którego od lat znamy, z drugiej - czy to źle? W zalewie słabo wykonanej el-muzyki ta płyta bardzo pozytywnie się wyróżnia.

M.Ż.