Nemo

Piotr Kozłowski najwyraźniej stwierdził iż nie chce grać rozwlekłych, sekwencyjnych tekstur. Poszedł zatem w drugą stronę, bo tę zdecydowanie bardziej rozrywkową. Inspiracją dla niego okazała się popowa estetyka rodem z siermięgi lat 80-tych. W tym zapatrzeniu w ów czas schyłkowego PRL-u, można wychwycić brzmienia bliskie bardziej nastrojowym kompozycjom Kombi (z Łosowskim w składzie), jak i soundtrackom do naukowych programów typu "Sonda". W sumie ów materiał jawi się jako pozycja, która może zaistnieć też i na tanecznych parkietach. Jednak Piotr Kozłowski często bardziej odtwarza niż przetwarza owe zwietrzałe już brzmienia. Szkoda iż nie poszedł w kierunku "zautomatyzowanego" electro, jak swego czasu Anthony Rother. Ta muzyka jest dziś raczej nostalgiczną ramotą, chociaż dosyć przyjemną w słuchaniu. Jedynie w finałowym utworze Hibernaculum rozciągniętym do 10-ciu minut, aplikuje bardziej wydumane granie. Na kolorowy dancefloor, ale raczej z innego wymiaru czasowego. I kto by zgadł iż to dosyć przebojowe granie inspirowane jest kosmiczną tematyką? Cosmic pop.

R.M.