Afterlight

Tylko jeden utwór i aż ponad 70 minut muzyki. Ostatnimi płytami Steve Roach pokazuje się niemal jak impresjonistyczny malarz. Jego dźwiękowe widma znakomicie odpowiadają tej gałęzi sztuki. Okładkowe zdjęcie chmur i przebijającego się przez nie światła, odpowiadają nastrojowi tej płyty. To wykreowane obrazy nieskończonej przestrzeni. Steve Roach z zapałem tworzy kontemplacyjne dźwięki, które są tu niczym widma. Trudno znaleźć ich początek i koniec, raczej zdają się po prostu trwać. Tym samym tak jak inne płyty np. Immersion: Four, ta tworzy z nimi spójną całość. To ambient bliski strategii Briana Eno, jak swoistemu dźwiękowemu minimalizmowi. Melodie, owszem pojawiają się, ale tak jak mgła ich obecność jest chwilowa i potem zostają tylko wspomnieniem. Bardzo udany album, gdzie muzyka integruje się w sposób naturalny z otoczeniem i tam otwiera nowe kanały percepcji. Do nocnego, wyciszonego słuchania na maksymalnej głośności, a efekt murowany!