Immersion: Two

W pierwszym z serii Immersion poemacie Steve Roach zdawał się oprowadzać oszołomionego słuchacza po skąpanej w niebiesko-zielonkawej poświacie jaskini, przy mżącym, rozedrganym świetle subharmonicznej latarki osuwającej się co chwilę w nieprzejrzane zakamarki pieczar. Druga płyta w tej fascynującej, pozbawionej beatów, niezwykle mesmeryzującej serii przynosi podobnie do poprzedniczki tylko jeden, za to ponad 73-minutowy utwór. Artifact Ghost pod pewnymi względami dość zasadniczo różni się od Immersion: One. W tamtym utworze główną rolę grał nostalgiczny, szmaragdowo prześwietlony półmrok, tutaj nadal byc może zwiedzamy pieczary, ale zupełnie inne wzory rysują się na ścianach przy zupełnie innym oświetleniu. Niewytłumaczalna, ale doskonale wyczuwalna chłodna wilgotność Immersion: One zastąpiona zostaje w Artifact Ghost swoiście ciepłą brązowawą suchością, a niezliczone stalagnaty rzucają wszędzie wokół najniesamowitsze cienie: szybciej, niż oko odbiorcy zdaje się za nimi nadążać. Tak można w ramach prostej opowieści zinterpretować niestrudzenie przesypujące się w nowe formy syntetycze cienie, emanujące z syntezatorów Steve'a Roacha. Immersion: One to opływowe obejmowanie wzrokiem doskonale statycznej całości, Artfact Ghost to szybkie przegrupowywanie się ciemnych, niejednokrotnie bardziej spiczastych akordowych form. Najciekawsze w tym wszystkim jest oczywiście to, iż Artifact Ghost doprawdy trudno byłoby nazwać dynamicznym utworem - nadal głównym tworzywem jest mnogość syntetycznych akordów, falujących i zmieniających położenie niemal niepostrzeżenie. Roach przycina jednak ewoluujące ze swych poprzedniczek struktury niemal staccatowo, przez co rodzi się wrażenie większej ruchliwości w kontekście doskonałego bezruchu. Miłośnicy muzyki stworzonej przez Tangerine Dream na albumie Atem (1973) powinni być z miejsca urzeczeni treścią Immersion Two - mamy tu podobne (sub)harmoniczne rejony, podobnie wybijają tutaj jakieś tajemnicze podziemne źródła, podobne kształty rysują się na drodze przemierzającego muzyczny gąszcz, wysoce zdumionego słuchacza.