Sigh of Ages

Okładka tej płyty jest intrygująca, na czarnobiałej fotografii jest przedstawiona rzeźba zamyślonego, smutnego anioła. I już ten fakt podpowiada z jaką muzyką będziemy mieli do czynienia. Gigant ambientu z USA, flirtował z różnymi odcieniami spokojnej elektroniki. Sigh Of Ages wpisuje się w ten mocno uduchowiony, kontemplacyjny ton jego dzieł. Inspiracją dla tej niezwykłej płyty były nocne medytacje Roacha, w ciszy i samotności. To ten czas kiedy uwalnia się wnętrze, a uczucia kłębiące się gdzieś głęboko pod skórą, niczym wezbrana rzeka wylewają się na zewnątrz. To też czas kiedy można w sposób bezpieczny sondować własną duchową przestrzeń, by odkrywać nowe pokłady wrażliwości. Na Sigh Of Ages wyraźnie słychać echa pustelniczych, nocnych wart Roacha. I utwory zamieszczone na tym albumie, nie są tylko czystymi grami barw gdzie muzyka rozpływa się w nicości. Wręcz przeciwnie, mają zarysowaną strukturę, melodie, czuć w nich tęsknotę, nostalgię, jednym słowem słychać oniryczne piękno. Użycie analogowych syntezatorów skłoniło Roacha do użycia sekwencyjnych brzmień, a te prześlizgują się gładko i niemal bezszelestnie pięknie uzupełniając ambientową przestrzeń w utworze View From Here. To jedna z najbardziej melodyjnych płyt mistrza, wpisująca się tradycję takich arcydzieł z lat '80 jak Structures From Silence czy Quiet Music. Jak sam Steve Roach mówi, ten album powinno się smakować w samotności, w nocy. Wtedy ujawnia swą moc i bezpretensjonalne piękno.

R. M.