Streams and Currents

Po serii niezwykle udanych płyt, gdzie przeróżne rytmy i pulsacje zostały stworzone przez syntetyczne dźwięki (m.in. Core, Early Man) Steve Roach stworzył zupełnie coś nowego. Pojawiające się barwy bardzo subtelnie budują przestrzeń. Nie znajdziemy na tej płycie w zasadzie żadnego rytmu (wyjątkiem są początkowe minuty utworu Spirit Moves). Nie ma też odniesień do kultury plemiennej i jej rytuałów. Ta płyta przypomina trochę album The Magnificent Void. Nastroje refleksji odsłaniają głęboką wrażliwość Roacha na piękno przyrody. Jednocześnie Roach porzuca przywiązanie do nastrojów tajemniczości (pojawia się on chyba tylko w utworze Ebb). Cały czas jednak dominuje zaduma m.in. nad ciągłym ruchem w przyrodzie, nad mijaniem i ciągłym powtarzaniem się procesów zachodzących zarówno w przyrodzie jak i w nas samych.
Nowe oblicze artysty. Jakie jest? Przekonaj się. Naprawdę warto.



Steve Roach wyrósł na prawdziwą potęgę w nurcie ambientowej elektroniki. Świadczy o tym ilość kolaboracji i własna, pokaźna dyskografia. Nowa płyta Roacha Streams & Currents jest kapitalna, to ponad 70 minut fascynującej muzyki. Tym razem artysta praktycznie zrezygnował z etnicznej pulsacji postawił na przestrzeń. Sześć kompozycji wypełniających Streams & Currents to monochromatyczne pejzaże pełne głębi, dostojeństwa i tajemniczości. Uspokajający i medytacyjny charakter płyty po prostu powala. Brzmienia są głębokie, niezwykle plastyczne, zwiewność i lekkość Streams & Currents zdumiewa. Roach na tej płycie najbliższy jest konceptualnemu ambientowi Briana Eno. Brak tu jakichkolwiek cyfrowych, syntetycznych brzmień. Dźwięki są niezwykle naturalne, wypływają wprost ze świata natury i otoczenia. Streams & Currents to doskonałe antidotum na zalew cyfrowej, laptopowej elektroniki. Jej absolutny bezruch sprawia, że staje się ona jednym, wielkim, uduchowionym aktem medytacji. Piękna, ambientowa płyta będąca hołdem na cześć przyrody i odbiciem wrażliwości autora na otaczający nas świat.