The Rise of the Darkness

Zaczynał w wieku 18 lat grając w lokalnym zespole Cold Turkey na gitarze. Jednak punktem zwrotnym dla Danny'ego Budtsa było odkrycie albumu Ricochet, grupy Tangerine Dream. Wraz z tym przyszła fascynacja innymi artystami, muzyka Klausa Schulze, Jean Michel Jarre'a i Vangelisa stała się dla Budtsa chlebem powszednim. Wtedy też narodziła się myśl by samemu tworzyć muzykę. Budts zaczął od prostych, monofonicznych maszyn Rolanda min. modelu SH- 2000, budował też własne konstrukcje. Uwieńczone to zostało własnym studiem nagraniowym "Sin-Syn", które mieści się na tyłach domu artysty. Album The Rise Of The Darkness jest jak najbardziej w zgodzie z jego fascynacjami. Tych osiem kompozycji, to doskonale odrobiona lekcja w klimatach "berlin school" Syndromeda czerpie to co najlepsze ze złotych lat tej muzyki. Sięga po brzmienia jakie tworzyli w latach '70 Tangerine Dream czy Klaus Schulze. Najdłuższy na płycie, 13-minutowy utwór Premonition jest jakby żywcem wyjęty z sesji Ricochet. Kolejna kompozycja What ? przywodzi na myśl brzmienia Klausa Schulze z okresu jego "chłodnych" albumów takich jak: Moondawn czy Mirage. Jednak Syndromeda nie sięga tylko po sprawdzone tematy, finałowy utwór The Bright Of The Moon (with Papajeaha), ma wybitnie etniczny posmak. Album ewidentnie dla fanów "szkoły berlińskiej", a Syndromeda jawi się jako jej kontynuator w najczystszej postaci.

R. M.