Eppie Hulshof a.k.a. von Haulshoven często odwiedza znajdujące się nieopodal jego domu niesamowite kamienne świątynie i niejednokrotnie już zastanawiał się, jak możliwe jest, by zbudowali je zwyczajni ludzie. Oto punkt wyjścia i główna inspiracja dla niesamowitego albumu Kiko and the Ancient Astronaut: utalentowany rzeźbiarz Kiko został wybrany i wyszkolony przez mieszkańców innej planety, aby postawił zapierające dech w piersiach budowle z gigantycznych monolitów. Tę historię von Haulshoven opowiada przy pomocy instrumentów oraz klimatów typowych dla Klausa Schulze w złotych czasach Szkoły Berlińskiej. Jak zwracali już uwagę inni recenzenci, von Haulshoven nie nagrywa na aż tylu ścieżkach, co Klaus Schulze, a że jednocześnie słyszymy tu wyłącznie analogowe syntezatory, album brzmi jak najwyższej próby "oryginalna" Szkoła Berlińska. Na dodatek znajdziemy tutaj tylko jeden (chociaż, naturalnie, bardzo urozmaicony) 71-minutowy utwór, fakt ten choćby już formalnie sprzyja skoncentrowaniu się na opowieści bez rozpraszania się na poszczególne "indeksy". Znajdziemy tutaj wszystkie ingrediencje, potrzebne do stworzenia zajmującej sekwencyjnej opowieści: majestatyczne pochody arpeggiatorowe, niekończące się intuicyjne improwizacje, zapuszczające się nierzadko w dysonansujące dygresje, przestrzenne melotronowe (i nie tylko) pejzaże... Około 40 minuty dzieła nie zabraknie też przejmujących solówek i siarkowo fosforyzujących sekwencji w innym nastroju, niż te z pierwszej części monumentalnej (dosłownie i w przenośni) suity. Polecam.

I. W.

Eppie E. Haulshof znany bardziej jako Von Haulshoven zaczynał swoją przygodę muzyczną w 1973r. Opanował grę na syntezatorach oraz gitarze, zaś jego wczesne poczynania lokowały się w rejonach hard rocka i bluesa! Jednakże eksperymenty muzyczne Klausa Schulze i Tangerine Dream w latach '70, wywróciły jego pojęcie o tworzeniu materiału dźwiękowego. Od tego momentu Von Haulshoven jest wiernym kontynuatorem klasycznego brzmienia "berlin school". Wydany w 2009r album Kiko And The Ancient Astronaut równie dobrze mógłby się ukazać w latach '70. Von Haulshoven nawiązuje do złotych lat muzyki elektronicznej, tym bardziej jest to widoczne w tym iż płyta zwiera tylko jeden ponad 70-cio minutowy utwór tytułowy. Von Haulshoven pławi się w elektronicznych sekwencjach, jednakże bliżej mu do klasycznych dokonań Klausa Schulze. Owe sekwencyjne brzmienia, wspomaga iście kosmiczną elektroniką. Tym samym daje możliwość dryfowania po orbicie. Delikatne tchnienia ambient, są tym co spaja te dźwięki w jedną potężną suitę. Von Haulshoven nie odkrywa tu absolutnie żadnych nowych terytoriów. Po prostu pokazuje to "co mu w duszy gra", jednakże mimo konkretnych skojarzeń to kawał znakomitej muzyki.

R. M.