The First Meeting

Von Haulshoven i Syndromeda to jedne z najważniejszych nazw, które kreują obecną scenę elektroniki sekwencyjnej. Wydany pierwotnie w 2007r, a wznowiony w roku 2011 album The First Meeting, to pierwszy zapis ich współpracy. Płyta składa się z trzech niezwykle długich i rozbudowanych kompozycji. Osią albumu jest otwierająca całość 21th Century Oscillator Suite. To potężny haust sekwencyjnych motywów, których korzenie tkwią jeszcze w latach '70. Utwór zbiera to co było najlepsze u takich tuzów jak Tangerine Dream czy Klaus Schulze. Kolejne dwa nagrania nie odstają jakością od otwierającej ów album, wspomnianej suity. Vivations oraz Answers Without Questions, to nadal solidna porcja sekwencyjnego grania. Na dobrą sprawę ów album mógłby się ukazać w latach '70. Eppie E. Haulshof oraz Danny Budts, tak udanie nawiązują do owej dekady, jakby byli mimowolnymi uczestnikami tego boomu na muzykę elektronicznej. W żaden sposób nie próbują być nowocześni, przetwarzają za to udanie wspomnianą dekadę. Płyta The First Meeting przeznaczona jest raczej dla określonego odbiorcy i raczej tylko dla niego.

R. M.

Oto, co elektroniczne tygrysy lubią najbardziej: trzy ok. 20-minutowe kosmiczne poematy w dobrym, starym, sekwencyjnym stylu - zwłaszcza, że obu artystów nie trzeba tygrysom przedstawiać, jako że zarówno holenderski syntezatorzysta Eppie Hilshof a.k.a. Von Haulshoven jak i belgijski mistrz nastroju Danny Budts a.k.a. Syndromeda znani i cenieni są na scenie "postberlińskiej" od dawna. The First Meeting to arcydzieło wariacyjnej, atmosferycznej, wielowątkowej elektroniki. Słuchacz dryfuje w zaparowane, zamarznięte ostępy fraktalowej tundry już za sprawą pierwszych, ambientalnych taktów kompozycji 21st Century Oscillator Suite, która z czasem nabiera oczywiście rozmachu, stając się majestatyczną, polifoniczną opowieścią budowaną na powolnej, umieszczonej w niskich rejestrach sekwencji, podczas gdy wokół szumi "wicher czasu"... Vibrations to również kompozycja powstała ze skontrastowania dwóch planów – bardziej refleksyjnego z bardziej ruchliwym, migotliwym.
Szczególną uwagę przykuwają niespodziewane dysonanse akordowe, odciskane w tworzywie promienistej sekwencji prowadzącej. Finałowe Answers without Questions doprawdy spowite jest w tajemniczą szatę niczym z zasobów samego Klausa Schulze, już to za sprawą świetnie podminowanej niepokojem ścieżki rytmicznej, już to za sprawą atmosferycznego finału przywodzącego znów na myśl lodowe pustynie i czarny lód jezior niczym z schulzeańskiego klasyka Mirage. Obowiązkowo!

I. W.