1CD-enhanced

Thomas Fanger i Mario Schönwalder zaangażowali się w niecodzienny projekt. Znany dziennikarz zajmujący się muzyką elektroniczną Matt Howarth, stworzył powieść z gatunku science fiction. Tytułowa Nebula Applebaum to miejsce w kosmosie, w którym lęgnie się wszelkiego rodzaju robactwo. Z czasem zaraża ono sąsiednie układy, tak więc konfrontacja jest nieunikniona. By lepiej czytelnik wczuł się w akcje całości, obaj niemieccy artyści napisali jakby dźwiękową wersję tej opowieści. Samo dzieło doczekało się też swojej wersji na płycie w postaci zamieszczonego pliku PDF. Muzyka obu Niemców podąża za tempem książki, ale ma też zdecydowanie ilustracyjne walory. Obaj wykorzystali w pełni arsenał swoich możliwości. Nawiązując do schedy po sekwencyjnej elektronice, wplatając w to ambientalne tła obaj pokazują kosmos z perespektywy Ziemi. Pulsujące, międzygwiezdne mgławice przetykają się ze statycznym, kosmicznym chłodem. Ta muzyka często zionie ową pustką kosmosu, niejako umiejscawiając tam czytelnika dzieła Hoawrtha. A przy tym zarówno Thomas Fanger jak i Mario Schönwalder nie ujmują nic z charakterystycznego brzmienia swojej muzyki. I dzięki temu Analog Overdose In The Applebaum Nebula nie będzie tylko ciekawostką w ich dyskografii. Warto się skusić na tę pozycje, bo nakład wynosi raptem 500 sztuk.

R. M.

Karunesh z urodzenia obywatel Niemiec, ale z wyboru obywatel świata i piewca wschodnich medytacji i religii. Gdy po wypadku udał się do Indii, nie przypuszczał pewnie iż ten fakt zmieni jego życie. Gdy spotkał swego duchowego mistrza Osho, pod jego kierunkiem przeszedł inicjację w aszramie w Punie. Przyjął wtedy imię "karunesh" czyli współczucie. Sam Osho to hinduski mistyk, urodził się w 1931, zmarł zaś w 1990. W latach 60 rozwijał unikalne techniki medytacji, mające nieść pomoc tym zagonionym i zmęczonym tempem zachodniego świata. Wedle jego nauki człowiek współczesny obarczony jest tradycją przeszłości i poddany niepokojom życia. Stworzona przez Karunesha muzyka, w idealny sposób odpowiada technikom wypracowanym przez Osho, podczas których człowiek ponownie musi przejść oczyszczenie. Program zaczyna się od aktywności fizycznej takiej jak taniec, ćwiczenia ciała. Potem następuje spokój i wyciszenie. Medytacje Osho opracowane zostały tak, aby uwolnić napięcie które blokuje naturalny przepływ energii w naszym ciele. Pierwsza kompozycja odpowiada tej fizycznej aktywności, ćwiczenia z oddychaniem, wirowaniem i pozycji leżącej z zamkniętymi oczyma. Drugi utwór to niemal 15 minut ciszy, a finałowe uderzenie w dzwon odznacza że to koniec. To muzyka użytkowa, stworzona wedle ściśle określonego planu. Dla tych trenujących owe techniki, to nad zwyczaj pomocne narzędzie. Inni mogą zaś potraktować Chakra Sounds Meditation jako orientalną ciekawostkę.

R. M.

Nowy koncertowy album wybitnego tercetu zaczyna się niezmiernie spokojnie, łagodnie, wręcz bajecznie harmonijnie; miękkie tony fortepianu wkrótce jednak wygasają, by na postberlińskim tonicznym polu bitewnym mogły zmagać się ze sobą tak ulubione ostinata oraz intuicyjnie kreowane nostalgiczne sola. Pięć utworów potwierdza kondycję i fantazję Basa Broekhuisa, Detlefa Kellera i Mario Schonwaldera, na dodatek mamy tutaj trochę nowych, nieoczekiwanych elementów. Bardzo ciekawie brzmi zestawienie w pierwszym utworze charakterystycznego ostinata nie tylko z głosem gitary akustycznej jako wiodącego improwizującego instrumentu, lecz także z głosami rozmaitych egzotycznych instrumentów strunowych, prześlizgującymi się w tle – podobnie Klaus Schulze odświeżył wątki przewijające się przez zestaw Contemporary Works niebanalnymi (to słowo należy i tu podkreślić...) orientalnymi posmakami na limitowanej jedynie do 333 egzemplarzy dodatkowej płycie CW 2, Chinese Eyes. Skojarzenia z muzyką Klausa Schulze na całego pojawią się na wysokości drugiej impresji - oczywiście nie w negatywnym sensie popełniania plagiatu, lecz pozytywnym sensie uchwycenia onirycznej, analogowej atmosfery "dobrych starych czasów". Impresja tria ma w swym przebiegu, tempie i w swej "skradającej się" rytmice coś z pierwszego epizodu 46-minutowego soudtracku Walk the Edge Klasua Schulze. Także i tutaj sporo do powiedzenia ma gitara, wdająca się w długie dialogi z typowo berlińskimi kleistymi brzmieniami syntezatorowych solówek. Cały album przepojony jest trudną do uchwycenia sekwencyjną magią - wielbiciele tego gatunku nie będą narzekać. Moim personalnym faworytem w dyskografii tria BKS nadal pozostaje jako "niedościgniony ideał" album The Annazaal Tapes, ale Live @ Dorfkirche Repelen powinien również z pewnością mieć już na najwyższych półkach miłośników EM zarezerwowane miejsce.

Tą płytą Mergener, znany z projektów tak różnych jak eteryczny Visions of Asia (z Klausem Hoffmannem), plemienno-relaksacyjny African Smile, chill-outowy Lounge Control lub po berlińsku sentymentalny koncertowy album Instinctive Traveller, udowadnia, dlaczego dobrym pomysłem było włączenie przez kompilatorów z ZYX Records jego nagrania do programu składanki Gregorian & Mystic.
Płyta Nox Mystica przynosi przede wszystkim muzykę, którą można by wstępnie próbować zaszufladkować jako "gothic lounge" albo "mystic chill": mamy tu zmysłowo akcentowane masywne ścieżki rytmiczne, mroczne syntezatorowe pizziccata, przejmujące organowe sekwencje oraz podniosłe, nocne ścieżki melodyczne. Wyobraźmy sobie nagrania takich przedstawicieli darkwave w elektronice sekwencyjnej jak Mark Shreeve albo Jim Kirkwood przyprawione brzmieniami kojarzącymi się z wykonawcami takimi jak Otarion, Qntal / Helium Vola albo mroczniejsza, kryjąca się na stronach B i nieoficjalnych remix-albumach Enigma, a w miarę precyzyjnie przedstawimy sobie nastrój i melodykę nagrań Mergenera w tym zbiorze. Jest to muzyka bardzo przestrzenna, pachnąca deszczem i mchem, dobrze pasująca (zwłaszcza w artymicznych pasażach) do prozy J. K. Huysmansa albo W. Patera. Mergener potwierdza tutaj swoją klasę jako kompozytor, aranżer i wykonawca nie wahający się przed podjęciem wypraw w dość różne kierunki na mapie elektronicznego świata. Podniosłe łacińskie narracje mogą się niejednemu słuchaczowi pewnie wydać kiczowate i niepotrzebnie wyolbrzymiające umiejętnie wyczarowany nastrój, ale też nie przeszkadzają przesadnie. W podskórnej sferze każdego praktycznie utworu czekają na słuchacza intrygujące aranżacyjne detale – raz będzie to żeński głos kojarzący się z niektórymi nostalgicznymi poematami Vangelisa (impresja czwarta), innym razem impresjonistycznie cieknące plamy w tle, przypominające lubieżnawe akcenty w akompaniamencie Effets Secondaires Mylene Farmer (znakomita impresja druga). To ostatnie nazwisko nie pada zupełnie przypadkiem; miłośnicy świata wykreowanego przez M. Farmer i Laurenta Boutonnata nie powinni być zawiedzeni pojawiającymi się na przestrzeni całej płyty Nox Mystica dźwiękami, odcieniami, powiewami i tonicznymi asocjacjami. W utworze piątym fascynuje połączenie nerwowych chordofonów w stylu kompozycji Vangelisa z suity El Greco albo niektórych propozycji Constance Demby ze zmasowanym atakiem syntezatorowych fug ocierających się raczej o stylistykę Xytrasa (tak, tak, chodzi mi o syntezatorzystę / perkusistę szwajcarskiej grupy Samael!!!).
Podsumowując, jest to nietypowa, mroczna, zmysłowa, szalenie urozmaicona, nastrojowa i na dodatek znakomicie wyprodukowana płyta adresowana zarówno dla miłośników szeroko pojętej muzyki elektronicznej, jak i dla zwolenników niektórych odmian darkwave. Dodatkowy plus za umiejętnie porozkładane na przestrzeni tej muzycznej opowieści ponure sample (ulewa, szmer strumyka, tętent końskich kopyt...) NB: Jeśli komuś będzie w trakcie tej dźwiękowej podróży już zbyt mroczno, może wsłuchać się w relaksującą impresję dziesiątą, zdecydowanie bardziej pasującą na inny album Mergenera: African Smile.