OBNIŻKA - promocje cenowe

Sij & WMRI, na tę nazwę powinni zwrócić uwagę ci którym nie straszne jest mierzenie się z awangardowymi formami muzyki elektronicznej. Trio w składzie Vladislav Sikach, Mike Winchester i Anna Riet, podąża w kierunku odwrotnym wobec natchnionych elektronicznych form. Jeżeli owo natchnienie tu dotarło, to raczej od tej "ciemnej strony". Trio manifestuje tu przywiązanie do dosyć abstrakcyjnej materii dźwiękowej. W poszukiwaniach Sij & WMRI łatwo zauważyć drenowanie takich terytoriów jak: dark ambient, drone music, elektronika i noise. Ów hałas jest jednak podskórny, nie wypełnia całości a jedynie drażni gdzieś w tle. Sam album jest odważną próbą zmierzenia się z owymi "mrocznymi materiami" i jest to próba udana. Co prawda Nightwave nie wywraca rzeczywistości na drugą stronę, jednakże te wizje z pogranicza onirycznych wzlotów i sennego koszmaru mają w sobie coś niezwykle kuszącego.

R. M.

SiJ za którym stoi Vladislav Sikach to kolejny projekt z wytwórni USC, który penetruje rejony muzyki dark ambient. Jak sam określa tę muzykę Vladislav Sikach, to dźwięki utkane ze wspomnień. Ciemne majestatycznie przesuwające się warstwy, co i raz roztapiają się w owej chłodnej przestrzeni. Poszczególne utwory tworzą rodzaj czarnobiałych puzzli, które umiejętnie ułożone, stają się monumentalnym obrazem. Jednakże aura tej muzyki pasuje najbardziej do jesiennych szarug. Ich zamglone i nieco odrealnione brzmienia idealnie korespondują z ową melancholijną zadumą. Vladislav Sikach nie ma póki co stawać w szranki z mistrzem gatunku, Lustmordem. Jego muzyka nie tchnie piekielną, opentańczą atmosferą. Raczej kreśli on dyskretne cienie, ta smętna całość przypadnie do gustu wszystkim znękanym bólem istnienia bądź z alergią na słoneczne dni.

R. M.

Tangerine Dream można było mocno krytykować wobec faktu ilości materiału jaki wydawali. Ale w przypadku śmierci Edgara Froese, to chyba najlepszy prezent jaki mogli zostawić swoim fanom. Koncertowe wydawnictwo Supernormal The Australian Conerts 2014, to oczywiście wspomnienie po australijskiej trasie z 2014 roku. Owe koncerty są na tyle ciekawe, iż Froese i spółka postawili na sporo starszych nagrań. Słyszymy zatem tak niezapomniane utwory z takich albumów jak Tangram, Exit, Sorcerer czy kapitalny White Eagle. Ten wielki ukłon w stronę własnej klasyki to zarazem i pożegnanie z fanami, danie im to za co pokochali ten zespół. Warto zaznaczyć iż podczas tych występów grupa wykorzystała najnowocześniejszy sprzęt nagłaśniający dostępny w Australii. W innym przypadku można by było marudzić że to kolejna powtórka z rozrywki. Ale wobec śmierci lidera grupy, całość nabiera zupełnie nowego kontekstu.

R. M.

Kompilacja Booster VII na którą składają się dwa dyski i 21 nagrań, zamyka pewien etap w historii Tangerine Dream. Wraz ze śmiercią Edgara Froese, trudno oczekiwać kontynuacji, ale kto wie. Rola tej serii była szczególna, bo z jednej strony indoktrynowała tych którzy znali pobieżnie nagrania grupy, dla tych najbardziej oddanych dostarczała całkiem sporo muzycznych rarytasów, trudno osiągalnych na innych wydawnictwach. Ów zbiór, pokaźny w muzykę zwiera jej ponad dwie i pół godziny. Sam materiał jest dosyć eklektyczny, bo owa przejażdżka ma kształt sinusoidy. Sięgamy niemal i do klasycznych brzmień, taki utwór jak Tamago Yaki 2015, mógłby znaleźć się na klasycznej Phaedrze. Inna strona Booster VII to remiksy, nowa wersja A Matter Of Time bardziej nabiera cech muzyki Red Canyon, który to starał się dostosować ów utwór pod własny styl. Mamy też i nowości, jak zwykle Froese i spółka połączyli zawansowaną technologię i klasyczny, z miejsca rozpoznawalny styl. Bardzo udany album, masa muzyki której słucha się z wielką przyjemnością.

R. M.