OBNIŻKA - promocje cenowe

Alpha Lyra czyli stojący za tą nazwą Francuz, Saint Julien De Crempe udanie koligaci starą szkołę berlińską i estetykę ambient. Jednakże na płycie Between Cloud And Sky ów drugi kierunek jego poszukiwań zdecydowanie przeważa. De Crempe kreśli napowietrzone, zwiewne przestrzenie próbując poprzez dźwiękowe klisze, oddać piękno przestworzy między nieboskłonem a chmurami. To coś, co można zobaczyć podczas podróży samolotem, bądź też poczuć fizycznie uprawiając sporty ekstremalne. W jego koncepcie muzyki elektronicznej, niemal z miejsca rezygnuje on z sekwencyjnych bloków, stawiając na delikatnie sączone przestrzenne dźwięki. To muzyka która w żaden sposób nie płynie w tempie dzisiejszego, informacyjnego przeładowania. Wręcz nie musi, wystarczy że jest i trwa. Doskonała, atmosferyczna wprawka dla wielbicieli dźwiękowych krajobrazów, które tym razem ukazane są z nieco innej perspektywy.

R.M.

Andymian dał już się poznać na rodzimej elektronicznej scenie, jako niezwykle zdolny producent i muzyk. Na jego albumach wspomaga go czasami jego żona, Elżbieta Mierzyńska. Artystka sama pisze teksty, w których to przemyca swoje przemyślenia. Niestety album Rezerwacja Na Łyk Powietrza to dla mnie przykład, iż klasyczna elektronika i wokal to najgorsze połączenie jakie można sobie wyobrazić. Próbowali tego inni, jak chociażby słynni Tangerine Dream którzy nagrali najgorszy album w swojej dyskografii Cyclone. Tu wbrew tytułowi, który może kojarzyć się z estetyką science- fiction, mamy skupienie się Elżbiety na problemach dnia codziennego. Jej wokalowi wtóruje elektronika, o nierzadko ilustracyjnych walorach. Tylko dla ekstremalnych fanów gatunku.

R. M.

Jak ten czas szybko płynie! Trzymam w ręku okładkę 10. płyty zaprojektowanej i nagranej przez Andrzeja Mierzyńskiego. Od pewnego czasu ten olsztyński kompozytor wydaje nowe projekty z żoną Elżbietą jako duet Andymian. Najnowszy krążek pod tytułem Rezerwacja na łyk powietrza jest jak poprzednie, dopieszczony w każdym calu. Ale o tym za chwilę. Nie byłoby tej muzyki, gdyby nie synergia wielu osób. Na okładce wspomniano o współudziale naszych rodaków z Polskiego Radia Chicago i zdjęciach nadesłanych przez mieszkających w USA Polaków. Projekt pod nazwą "Bilet Olsztyn - Chicago" miał swoją publiczną premierę w 2014 roku w Olsztyńskim Planetarium. Te dość niezwykłe otoczenie na pewno odpowiednio nastroiło do odbioru słuchaczy. Materiał nagrany na płycie, konsumowany w domowym zaciszu, również broni się doskonale. Na pewno wpływ ma na to nie tylko inwencja artystów, ale też precyzyjny miks i mastering, również autorstwa Andrzeja. Pewne niuanse dostrzega się dopiero przy kilkukrotnym odsłuchaniu. Wtedy to całość nabiera blasku i pozwala rozkoszować się cyfrową jakością zapisu. Łatwo zauważyć, że zawartość CD to pewnego rodzaju koncept-album. Początek (ciekawe sample), rozwinięcie tematu, dużo piosenek i swoista coda. Pewną ciekawostkę stanowi fakt, że prócz sampli, kompozytor nie używał żadnych syntezatorów wirtualnych, wszystko gra "z ręki". Wspomnieć należy też o części wokalnej Eli i tekstach jej autorstwa. Chyba już nie raz pisałem, że Elżbieta Mierzyńska po prostu lubi śpiewać i to słychać, a jej mąż ma talent do tworzenia melodii, więc dobrze się uzupełniają. Piosenki są czasami zabawne (Śpiewam po polsku, bo to szeleści nic nie rozumiesz, a mnie to cieszy), pokazują w poetycki sposób rzeczywistość (Nie stracę głowy dla diabła w kinie), czy też wyrażają autoironię (Łyżkami jeść będę do syta moje słodkie kalorie). Ciekawe, prawda? Skoro autorka zapewnia "Mam rezerwację na łyk powietrza, jestem jak wszyscy na chwilę jedną" poświęćmy tych chwil więcej, aby odpocząć przy tej przemyślanej, a zarazem subtelnej muzyce.

Damian "DiKey" Koczkodon http://elmuzyka.blogspot.com

Prometheus to kolejny rodzimy artysta, który pokazuje iż coraz gęściej robi się na rodzimej scenie elektronicznej. Maciej Grygorcewicz sam przyznaje się do fascynacji muzyką spod znaku Tangerine Dream i Jean Michel Jarre'a. Oczywiście ich wpływy są mocno odczuwalne na tej płycie. Jednak aby nie drążyć jedynie brzmień z przeszłości, Prometheus podejmuje tu zdecydowanie bardziej współczesne wątki. Zapodaje transowe wiry, jak też pozwala na głębszy oddech serwując też ambientalne pauzy, podrasowując je surowością rocka. Z tych składowych stworzył niezwykle ciekawe utwory, dalekie od niekończących się suit. Ich niepodważalnym atutem są i znakomite melodie, jak i dosyć krótki czas trwania, przez co niektóre z nich predysponowane są do roli singli. Ułożona zgrabnie 40-minutowa płyta, wchodzi bez większych oporów i zdecydowanie przyjemnie umila czas. W swoim stylu, bardzo dobre.

R.M.

Piotr Kozłowski najwyraźniej stwierdził iż nie chce grać rozwlekłych, sekwencyjnych tekstur. Poszedł zatem w drugą stronę, bo tę zdecydowanie bardziej rozrywkową. Inspiracją dla niego okazała się popowa estetyka rodem z siermięgi lat 80-tych. W tym zapatrzeniu w ów czas schyłkowego PRL-u, można wychwycić brzmienia bliskie bardziej nastrojowym kompozycjom Kombi (z Łosowskim w składzie), jak i soundtrackom do naukowych programów typu "Sonda". W sumie ów materiał jawi się jako pozycja, która może zaistnieć też i na tanecznych parkietach. Jednak Piotr Kozłowski często bardziej odtwarza niż przetwarza owe zwietrzałe już brzmienia. Szkoda iż nie poszedł w kierunku "zautomatyzowanego" electro, jak swego czasu Anthony Rother. Ta muzyka jest dziś raczej nostalgiczną ramotą, chociaż dosyć przyjemną w słuchaniu. Jedynie w finałowym utworze Hibernaculum rozciągniętym do 10-ciu minut, aplikuje bardziej wydumane granie. Na kolorowy dancefloor, ale raczej z innego wymiaru czasowego. I kto by zgadł iż to dosyć przebojowe granie inspirowane jest kosmiczną tematyką? Cosmic pop.

R.M.

Jerzy "Juras" Gruszczyński nie jest nowicjuszem na elektronicznej scenie, lecz mimo tego ten artysta cały czas pozostaje w cieniu. Być może album Tatrzańskie Nastroje zmieni ten stan rzeczy. Dzięki pomocy miasta Zakopane, ujrzał on światło dzienne. Muzyka Jerzego Gruszczyńskiego łączy w sobie kilka nurtów i na swój sposób wydaje się dosyć eklektyczna. Tatrzańskie Nastroje to jednak album nierówny, po słabszej pierwszej części, Juras rehabilituje się bardzo udaną Suitą Skalną. Na początku mamy tu niestety sporo new age'owej magmy, podrasowanej ludycznymi motywami góralskimi, elektroniką ale też trafiają się tu fragmenty kojarzące się z twórczością religijną, wręcz oazową Niebo Pełne Gwiazd. Ta właśnie kompozycja zaśpiewana przez Hanne Rybkę, wydaje się być największą doliną na tej "górskiej" płycie. Jednak finał wynagradza ów stan lekkiego niesmaku. Wypełniająca część drugą Suita Skalna w wielu fragmentach odwołuje się wprost do tradycji elektrycznego jazzu, na dobre porzucając "cepeliowo-oazowe" bajanie z początku albumu. Jednak "Juras" snuje owe opowieści bez większej werwy i gwałtowności. Na próżno szukać tu obłąkańczych partii dęciaków, czy też tłuczącej niemiłosiernie sekcji rytmicznej. Poszczególne części Suity Skalnej wydają się być uśpione, wydelikacone po prostu płyną niczym świeże górskie powietrze. Bez wyłomów, ale dla tej owej suity warto posłuchać tego albumu.

R. M.

Magnetron nie jest może mega gwiazdą na "sekwencyjnym" firmamencie, ale ów projekt dostarcza dawkę całkiem solidnej muzyki elektronicznej. Założeniem Steve'a Humpheriesa i Xana Aleksandra było granie improwizowanej elektroniki, takiej jak chociażby Tangerine Dream w połowie lat 70-tych vide albumy Rubycon czy Ricochet. To się sprawdziło, poza tym Magnetron czerpią też coś z ducha psychodelii, co nieco zbliża ich do formacji Radio Massacre International, która jest nieźle sfiksowana na tym punkcie. Ów dyskurs wyczuwalny jest też na wydanej w 2015 roku płycie Photonic Waves. Jednak Magnetron nie ograniczają się tylko do biernego odtwarzania klisz z przeszłości. W utworze Splerium adaptują do swojej muzyki gęsty, funkowy żywioł rytmiczny. Te nieśmiałe umizgi w kierunku "czarnej tradycji" mocno ożywiają ich zimną elektronikę, prowadząc ją w tropikalne strefy. Bardzo udany album łączący ów czarny żywioł z sekwencyjnymi tradycjami.

R. M.

Projekt Gamma na płycie Träume Am Mer poszedł na całość w swoich ambientalnych fascynacjach. To znakomicie ukazany wodny krajobraz. Ta ingerencja w infrastrukturę morza owocuje wysmakowaną muzyką tła. Całość niespiesznie dryfuje niczym morska toń, delikatnie angażując umysł i pobudzając go do lewitacji. Jednakże nie miałaby takiej siły przekazu gdyby nie wykorzystane dźwięki środowiskowe. Właśnie te elementy tła idealnie budują cały klimat tej płyty. Szum morza, odgłosy wyrwane wprost z tego życiodajnego akwenu. To nie żadna "strefa ciszy", ale pełne życia środowisko które tętni bogactwem życia. Bardzo udany materiał, który po raz kolejny ukazuje Projekt Gamma jako twór wybitnie eksperymentujący i poszukujący nowych form wyrazu.

R. M.

Projekt Gamma w potężnej odsłonie nagrań niepublikowanych. Dwa dyski opatrzone tytułem The Other Side, to faktycznie zerknięcie w głąb archiwaliów tego duetu. Nagrania pochodzą z lat 1991-1998, cóż zatem można się o nich dowiedzieć z tych siedmiu lat. Z reguły jest tak, iż to co ukryte przed światem wydaje się być bardziej odważne niż regularne nagrania. Jednakże w wypadku zbioru The Other Side, nie ma aż takiego łamania konwencji. Na dobrą sprawę dostajemy to, do czego grupa nas już przyzwyczaiła. Mamy zatem i elektroniczne sekwencjonowanie, przestrzenie ambient i brzmienia bliskie futurystycznej aurze electro i techno. W sumie nic nowego, jednakże dużym plusem jest ilość, różnorodność i jakość tego materiału. Tym samym Projekt Gamma unikają pułapki nudy i monotonni, co i raz zaskakując słuchacza ilością i pomysłowością swoich utworów. Inna strona niby dobrze znana, ale jakże przyjemna w słuchaniu.

R. M.

Projekt Gamma na płytce Insel Der Ruhe penetruje świat wodnych akwenów. To tylko jeden długi utwór, chociaż jak na standardy muzyki elektronicznej może pozostawiać niedosyt. Szum fal, dźwiękowe obrazy morza i relaksacyjny spokój. Mamy coś z estetyki bliskiej technice "field recording", ale mimo wszystko bliżej tu do klasycznego, elektronicznego pejzażu. Ta muzyka ma za zadanie wprowadzić w dobry nastrój, jednakże chyba nie do końca jest to jej dane. Główna wada tkwi w ubogiej ilości materiału muzycznego. Te 11 minut mija szybciej niż można przypuszczać. Na dobrą sprawę trudno widzieć tu większy sens, wydawania tego typu muzyki w takim formacie. Szkoda iż Projekt Gamma nie zdecydowali się na pełnowymiarowy album, bo tu mamy tylko na krótko pobudzoną wyobraźnię. Efekt niestety nieco słaby, bo krótki. Niczym refleks światła, błyska i szybko mija,

R. M.