OBNIŻKA - promocje cenowe

Alpha Lyra czyli stojący za tą nazwą Francuz, Saint Julien De Crempe udanie koligaci starą szkołę berlińską i estetykę ambient. Jednakże na płycie Between Cloud And Sky ów drugi kierunek jego poszukiwań zdecydowanie przeważa. De Crempe kreśli napowietrzone, zwiewne przestrzenie próbując poprzez dźwiękowe klisze, oddać piękno przestworzy między nieboskłonem a chmurami. To coś, co można zobaczyć podczas podróży samolotem, bądź też poczuć fizycznie uprawiając sporty ekstremalne. W jego koncepcie muzyki elektronicznej, niemal z miejsca rezygnuje on z sekwencyjnych bloków, stawiając na delikatnie sączone przestrzenne dźwięki. To muzyka która w żaden sposób nie płynie w tempie dzisiejszego, informacyjnego przeładowania. Wręcz nie musi, wystarczy że jest i trwa. Doskonała, atmosferyczna wprawka dla wielbicieli dźwiękowych krajobrazów, które tym razem ukazane są z nieco innej perspektywy.

R.M.

Andymian dał już się poznać na rodzimej elektronicznej scenie, jako niezwykle zdolny producent i muzyk. Na jego albumach wspomaga go czasami jego żona, Elżbieta Mierzyńska. Artystka sama pisze teksty, w których to przemyca swoje przemyślenia. Niestety album Rezerwacja Na Łyk Powietrza to dla mnie przykład, iż klasyczna elektronika i wokal to najgorsze połączenie jakie można sobie wyobrazić. Próbowali tego inni, jak chociażby słynni Tangerine Dream którzy nagrali najgorszy album w swojej dyskografii Cyclone. Tu wbrew tytułowi, który może kojarzyć się z estetyką science- fiction, mamy skupienie się Elżbiety na problemach dnia codziennego. Jej wokalowi wtóruje elektronika, o nierzadko ilustracyjnych walorach. Tylko dla ekstremalnych fanów gatunku.

R. M.

Jak ten czas szybko płynie! Trzymam w ręku okładkę 10. płyty zaprojektowanej i nagranej przez Andrzeja Mierzyńskiego. Od pewnego czasu ten olsztyński kompozytor wydaje nowe projekty z żoną Elżbietą jako duet Andymian. Najnowszy krążek pod tytułem Rezerwacja na łyk powietrza jest jak poprzednie, dopieszczony w każdym calu. Ale o tym za chwilę. Nie byłoby tej muzyki, gdyby nie synergia wielu osób. Na okładce wspomniano o współudziale naszych rodaków z Polskiego Radia Chicago i zdjęciach nadesłanych przez mieszkających w USA Polaków. Projekt pod nazwą "Bilet Olsztyn - Chicago" miał swoją publiczną premierę w 2014 roku w Olsztyńskim Planetarium. Te dość niezwykłe otoczenie na pewno odpowiednio nastroiło do odbioru słuchaczy. Materiał nagrany na płycie, konsumowany w domowym zaciszu, również broni się doskonale. Na pewno wpływ ma na to nie tylko inwencja artystów, ale też precyzyjny miks i mastering, również autorstwa Andrzeja. Pewne niuanse dostrzega się dopiero przy kilkukrotnym odsłuchaniu. Wtedy to całość nabiera blasku i pozwala rozkoszować się cyfrową jakością zapisu. Łatwo zauważyć, że zawartość CD to pewnego rodzaju koncept-album. Początek (ciekawe sample), rozwinięcie tematu, dużo piosenek i swoista coda. Pewną ciekawostkę stanowi fakt, że prócz sampli, kompozytor nie używał żadnych syntezatorów wirtualnych, wszystko gra "z ręki". Wspomnieć należy też o części wokalnej Eli i tekstach jej autorstwa. Chyba już nie raz pisałem, że Elżbieta Mierzyńska po prostu lubi śpiewać i to słychać, a jej mąż ma talent do tworzenia melodii, więc dobrze się uzupełniają. Piosenki są czasami zabawne (Śpiewam po polsku, bo to szeleści nic nie rozumiesz, a mnie to cieszy), pokazują w poetycki sposób rzeczywistość (Nie stracę głowy dla diabła w kinie), czy też wyrażają autoironię (Łyżkami jeść będę do syta moje słodkie kalorie). Ciekawe, prawda? Skoro autorka zapewnia "Mam rezerwację na łyk powietrza, jestem jak wszyscy na chwilę jedną" poświęćmy tych chwil więcej, aby odpocząć przy tej przemyślanej, a zarazem subtelnej muzyce.

Damian "DiKey" Koczkodon http://elmuzyka.blogspot.com

Prometheus to kolejny rodzimy artysta, który pokazuje iż coraz gęściej robi się na rodzimej scenie elektronicznej. Maciej Grygorcewicz sam przyznaje się do fascynacji muzyką spod znaku Tangerine Dream i Jean Michel Jarre'a. Oczywiście ich wpływy są mocno odczuwalne na tej płycie. Jednak aby nie drążyć jedynie brzmień z przeszłości, Prometheus podejmuje tu zdecydowanie bardziej współczesne wątki. Zapodaje transowe wiry, jak też pozwala na głębszy oddech serwując też ambientalne pauzy, podrasowując je surowością rocka. Z tych składowych stworzył niezwykle ciekawe utwory, dalekie od niekończących się suit. Ich niepodważalnym atutem są i znakomite melodie, jak i dosyć krótki czas trwania, przez co niektóre z nich predysponowane są do roli singli. Ułożona zgrabnie 40-minutowa płyta, wchodzi bez większych oporów i zdecydowanie przyjemnie umila czas. W swoim stylu, bardzo dobre.

R.M.

Album Scales Of Fortune, to brytyjska odpowiedź na "szkołę berlińską" i to niezwykle trafna. Lamp czyli Michael Shipway (elektronika) i Garth Jones (gitara), ciekawie igrają z klasycznymi, elektronicznymi formami próbując znaleźć dla nich nowy azyl brzmieniowy. Co prawda okładka przedstawiająca oko jakiegoś gada budzi niepokój, ale muzyka to nad wyraz stonowana uczta. Delikatne brzmienia syntezatorów puentowane są gitarowymi robinsonadami Jonesa. Okazuje się że Lamp lokuje się bliżej brzmień chilloutowych, jak również estetyce jakiej hołduje Robert Schroeder. Na szczęście sekwencje nie przytłaczają tego materiału, raczej buzują gdzieś w tle. Dosyć istotną rolę odgrywa gitara, która przepuszczona przez pogłosy, brzmi jakby z oddali. Syntezatory tworzą mgliste plamy, tworząc obrazy mgieł spowijające egzotyczne tropiki. Czyżby Lamp podobnie jak Schroeder próbowali oddać ich ulotną atmosferę? Kawał niezwykle odprężającej muzyki, w sam raz na jakieś nudne popołudnie. Zdecydowanie umili czas.

R. M.

John Christian na solowej płycie Subarbatus nie stara się specjalnie podążać w innych kierunkach niż muzyka elektroniczna. Jego formacja Airsculpture, znana jest z intensywnych improwizowanych setów. A jak zatem John Christian prezentuje się solo? Okazuje się że niespecjalnie odstaje od brzmienia rodzimej formacji. Jednakże słychać pewne różnice. Jego muzyka wydaje się być nieco bardziej zdyscyplinowana i skompresowana. Unika długich suit, starając skupiać się na bardziej zwartych formach. Dwie kompozycje Los Ashes i tytułowa są nowocześniejszymi wersjami takich samych utworów z jego wcześniejszego albumu Bohunt Sabotage. Utwór Brain Storm skręca z kolei na ambientowe terytoria. Finałowy Antiquark to świetny, sekwencyjny popis jednego aktora. Dostaliśmy rzetelny materiał który mimo trzymania się sekwencyjnej formuły, jest próbą pokazania własnego oblicza w tym hermetycznym światku.

R. M.

Lusmord (Brian Williams) znany jest z tego że potrafi zgłębiać tajniki mrocznych przestrzeni. W swoich pracach wykorzystywał technikę "field recordings", akustyczne instrumenty i elektronikę. Opus magnum dla artysty była płyta Heresy na która bazowała na dźwiękach z podziemnych jaskiń, krypt, wnętrz wulkanów i sejsmicznych drganiach. Na albumie The Monstrous Soul Lustmord postanowił spenetrować rejony jeszcze mroczniejsze, bo duchowe i niewidzialne dla oczu a jednak odczuwalne. Dzięki współpracy z Instytutem Badań Parafizycznych, Williams zgłębia temat nawiedzeń przez demony. Wplecione sample z głosami ludzi jacy doświadczyli tego wszystkiego, Williams buduje straszliwie mroczne tła w których czai się groza. By owe kolaże brzmiały bardziej sugestywnie, do pracy na The Monstrous Soul wykorzystał generatory zbudowane w oparciu o plany wojskowe. Poddane żmudnej obróbce studyjnej dźwięki, wpisują się w atmosferę soundtracków do horrorów. Niezwykle niskie częstotliwości jakim hołduje Williams, wprowadzają wyjątkowo paranoiczną i nerwową atmosferę. W sumie trudno jest wysłuchać The Monstrous Soul w spokoju, nie oglądając się za siebie i nie sprawdzając nieoświetlonych miejsc. Tu groza czai się niemal za drzwiami. Kapitalna płyta, jednak tylko dla ludzi o stalowych nerwach.

R. M.

Stephen Humphries i Xan Alexander aby nagrać materiał na płytę First Light, spotykali się na nieformalnych jam session. Pierwsza miała miejsce w 2006r, jednakże brakowało materiału na pełny album. Druga miała miejsce sześć lat później i była przyczółkiem dla ich pierwszych, wspólnych występów na żywo. Owocem tych spotkań jest album First Light, jaki opublikowali pod nazwą Magnetron. Muzyka tego efemerycznego duetu to zręczny miks klasycznej elektroniki w duchu Tangerine Dream, filmowych soundtracków i wspólnej improwizacji. Już otwierający całość utwór tytułowy, ma coś z ducha pamiętnej, filmowej płyty Sorcerer grupy Tangerine Dream, do obrazu Williama Fredkina. W podobnym duchu a'la filmowy soundtrack, utrzymana jest kompozycja Setting Sun. Jednakże największą ucztą jest niemal 25-minutowa, improwizowana suita Night Vision. To popis i kalejdoskop sekwencyjnych, transowych brzmień kutych na gorąco. Doskonale podsumowuje tę niezwykle udaną i nagrywaną z niemałymi problemami płytę. Pierwsze cztery utwory, to pokłosie wspomnianych jam session z 2006r. Ostatnia Night Vision pochodzi z 2012r.

R. M.