OBNIŻKA - promocje cenowe

Sij & WMRI, na tę nazwę powinni zwrócić uwagę ci którym nie straszne jest mierzenie się z awangardowymi formami muzyki elektronicznej. Trio w składzie Vladislav Sikach, Mike Winchester i Anna Riet, podąża w kierunku odwrotnym wobec natchnionych elektronicznych form. Jeżeli owo natchnienie tu dotarło, to raczej od tej "ciemnej strony". Trio manifestuje tu przywiązanie do dosyć abstrakcyjnej materii dźwiękowej. W poszukiwaniach Sij & WMRI łatwo zauważyć drenowanie takich terytoriów jak: dark ambient, drone music, elektronika i noise. Ów hałas jest jednak podskórny, nie wypełnia całości a jedynie drażni gdzieś w tle. Sam album jest odważną próbą zmierzenia się z owymi "mrocznymi materiami" i jest to próba udana. Co prawda Nightwave nie wywraca rzeczywistości na drugą stronę, jednakże te wizje z pogranicza onirycznych wzlotów i sennego koszmaru mają w sobie coś niezwykle kuszącego.

R. M.

SiJ za którym stoi Vladislav Sikach to kolejny projekt z wytwórni USC, który penetruje rejony muzyki dark ambient. Jak sam określa tę muzykę Vladislav Sikach, to dźwięki utkane ze wspomnień. Ciemne majestatycznie przesuwające się warstwy, co i raz roztapiają się w owej chłodnej przestrzeni. Poszczególne utwory tworzą rodzaj czarnobiałych puzzli, które umiejętnie ułożone, stają się monumentalnym obrazem. Jednakże aura tej muzyki pasuje najbardziej do jesiennych szarug. Ich zamglone i nieco odrealnione brzmienia idealnie korespondują z ową melancholijną zadumą. Vladislav Sikach nie ma póki co stawać w szranki z mistrzem gatunku, Lustmordem. Jego muzyka nie tchnie piekielną, opentańczą atmosferą. Raczej kreśli on dyskretne cienie, ta smętna całość przypadnie do gustu wszystkim znękanym bólem istnienia bądź z alergią na słoneczne dni.

R. M.

Picture Palace Music z grupy pobocznej, stał się główną siłą napędową Thorstena Quaeschninga. Album Revision jest potężnym zbiorem nagrań z lat 2003-2014. Zawiera utwory z regularnych albumów Picture Palace Music, jednakże poddanych retuszowi i zremiksowanych. Nagrania pochodzące z takich płyt jak: Indulge The Passion, Unpredictable Consequences, Symphony For Vampires czy Midsummer, zyskały nowy wymiar. Wbrew obiegowym opiniom zmiany nie zawsze muszą wyjść na gorsze. Picture Palace Music świetnie koligacą rockowy pazur, elektroniczne pasaże, taneczne bity i klasyczną szkołę berlińską. Te inspiracje przekładają się tu na wyjątkowo spójną całość, która unika meandrów nudy i monotonni. Do tego okładka, jakby żywcem wyjęta z klasycznych filmów grozy (z wampirycznym podtekstem). Z pewnością wprowadza pewną tajemniczość, choć muzycznie to skrajnie dalekie granie od gotyckiego mroku. Ta karkołomna hybryda żyje poniekąd własnym życiem i co najważniejsze, Picture Palace Music nie jawi się marną kopią Tangerine Dream, lecz w pełni oryginalnym autorskim projektem.

R. M.

Ian Boddy i Mark Shreeve alias Arc w całej okazałości. Płyta Umbra z 2014r, jest zapisem koncertu z 19 października z holenderskiego Oirschot, jaki się odbył w ramach słynnego E-Festival. Cały koncert trwał 90 minut, tak więc tu mamy jego zacną część. Na płycie Umbra dochodzi też do zderzenia dwóch światów: analogowego i cyfrowego. Ian Boddy korzysta z oprogramowania Ableton, Mark Shreeve z analogowych systemów pośród których prym wiedzie Moog III C. Jednakże nie to jest najistotniejsze, obaj nawiązują wprost do klasycznej szkoły lat '70. Ian Boddy nie zapuszcza się tu w ambientowe rejony, niczym chirurg precyzyjnie tnie kolejne warstwy brzmień. Mark Shreeve uzupełnia to wszystko analogowym brzmieniem, odpowiednio dociążając całość. Otrzymaliśmy cyfrowo-analogową hybrydę, która w swym brzmieniu teleportowała się do nas wprost ze wspomnianych lat '70. Ta potężna dawka klasycznej elektroniki wciąż pozwala wierzyć iż są ludzie którzy doskonale przetwarzają owe brzmienia. Dziś słucha się tego wciąż z zapartym tchem.

R. M.

Byron Metcalf dał się poznać jako współpracownik Steve Roacha, z jego najbardziej etnicznych albumów. Album Intention który nagrał wespół z wokalistą, Markiem Seelingiem pokazuje, iż nadal kroczy w tym kierunku. Metcalf prezentuje się tutaj jako perkusista totalny, z naturalną swobodą przyswoił sobie wschodnie polirytmie. Ta muzyka lokuje się na przecięciu tribal transu, etno, pierwotnej kultury australijskich Aborygenów z domieszką dalekowschodnich medytacji. Te ekspresyjne granie napędzane jest plemienną siłą bębnów Metcalfa, który dudni niczym na szamańskich ceremoniach. Mark Seeling niewiele mu ustępuje. Jego wokal jawi się naturalnym uzupełnieniem tej dzikiej i fascynującej muzyki. Zawodzi jak w transie, wyśpiewując w zapamiętaniu magiczne inwokacje. Powstała doskonała płyta, która w soczewce skupia kilka wątków dalekowschodnich tradycji. Przy tym nie jest łatwą odpowiedzią, który z nich jest dominujący. Powstał iście fascynujący, kolorowy miks który wyrywa ducha ku egzotyce i tropikom, dając posmak plemiennej duchowości.

R. M.

Node mieli swój debiut w 1995 roku jako trio: Flood, Ed Buller i Dave Bessell. Przy nagrywaniu nowej płyty Node 2 zespół zasilił Mel Wesson rodem z Hollywood. Ta płyta zdaje się być kulminacją ich poczynań. Jest też wynikiem dwóch improwizowanych sesji w londyńskich studiach. Kwartet wyposażony w tony analogowego sprzętu, wyciska ostatnie soki z tych maszyn. Nie korzystali z żadnych komputerów, chcąc skupić się na eksploracji analogowych światów. Tych 9 nagrań utrzymanych jest w duchu klasycznej, berlińskiej elektroniki. Jednakże artyści w żaden sposób nie próbują ocieplać swoich brzmień. Ich muzyka jest do bólu syntetyczna, zionie wręcz mechanicznym chłodem. Co chwila słychać przepięcia i skwierczenia wprost z obwodów scalonych. Ta dosyć radykalna wersja "berlin school" stoi na wspak tym, którzy uważają ów nurt jako odnogę rockowej estetyki. Tu nie ma nic z owej, rockmeńskiej zadziorności. Jest za to solidna porcja syntetycznych dźwięków, które o dziwo brzmią niezwykle futurystycznie. Sam Flood jakby zapomniał czym jest dla niego praca producenta. Nic bowiem nie przemyca z brzmień wykonawców z którymi nagrywał. Pofolgował za to własnej wyobraźni i nagrał z przyjaciółmi to, co leżało mu na sercu.

R. M.

Kraftwerk, jeden z najbardziej wpływowych zespołów w historii popu, wylądował na muzycznej scenie lat '70. niczym UFO. Członków grupy fascynowała powojenna niemiecka kultura przemysłowa i postęp techniczny, a dzięki rewolucyjnej płycie Autobahn zyskali sławę muzycznych wizjonerów. Porzuciwszy instrumenty akustyczne na rzecz syntezatorów i automatów perkusyjnych, inspirację czerpali z ekspresjonizmu i futuryzmu. Ta "multimedialna grupa artystyczna", jak ją nazywa jej obecny lider Ralf Hütter, roztaczała przed swymi wielbicielami wizje ludzkości żyjącej w symbiotycznym związku z maszynami – dzisiejszej rzeczywistości. Przy jej muzyce weszliśmy w wiek informacji...
Fetowana po obu stronach Atlantyku, zakazana w Niemczech Wschodnich, w 1981 roku grała dla półrocznej Solidarności. Kraftwerk inspirował tuzy z całego spektrum sceny muzycznej, od Davida Bowiego, Gary'ego Numana, Ultravox, Depeche Mode, po Nine Inch Nails i Rammstein. Bez niego nie byłoby hip-hopu, techno i house...
David Buckley nakreślił najpełniejszy obraz kariery tej niepowtarzalnej i tajemniczej formacji, jaki kiedykolwiek powstał.

press info

"To pierwsza poważna książka o Kraftwerku napisana przez kogoś spoza zespołu, w którym grałem przez piętnaście lat".

Karl Bartos

"Buckley dotarł do serca zespołu, rozpoznając jego ukryte mechanizmy. Opisuje jego często nie rozumiane, a zarazem przełomowe albumy od Autobahn po Computer World i echa, jakimi odbijają się w muzyce po dziś dzień".
"Buckley wykonał świetną robotę, przenikając przez artystyczną aurę mistycyzmu otaczającą zespół, przeprowadzając wywiady z rozproszonymi członkami grupy i umieszczając ich robopop w szerszym kontekście poczucia winy i modernizacji powojennych Niemiec".


"Powszechnie wiadomo, że OMD ma wobec Kraftwerk ogromny dług wdzięczności, jeśli chodzi o wpływ jego muzyki. David Buckley napisał prawdopodobnie najlepszą książkę o Kraftwerk, jaka kiedykolwiek powstała (...). Musisz mieć tę książkę!"

z oficjalnej strony OMD

"Fascynująca historia wpływowej niemieckiej grupy i jej dokonań zaprezentowana na tle niesamowitego tła sceny kulturalnej, która pomogła ukształtować jej wyjątkowe brzmienie (...). Buckley potrafi doskonale wyważyć perspektywę historyka zespołu i nieposkromioną pasję fana. Końcowy efekt to pieczołowicie udokumentowana, niezwykle wciągająca książka – bez dwóch zdań wspaniała biografia zespołu".

Digital Journal

"Innowacyjni, wpływowi i denerwująco nieuchwytni teutońscy elektroguru z Kraftwerk są jedną z najczęściej analizowanych i jednocześnie najmniej rozumianych grup w historii współczesnej muzyki. To niemal zbrodnia nie lubić ich chirurgicznie perfekcyjnego futurystycznego popu, a jednak pod nieskazitelną powierzchnią wydaje się być niewiele, co można by naprawdę pokochać. Erudycyjna, wciągająca i gruntownie dokładna praca Buckleya to próba dostania się pod syntetyczną skórę Kraftwerk i sięgnięcia jeśli nie do serca, to chociaż do mózgu grupy".

Classic Rock

"Najbardziej kompletna biografia ojców chrzestnych muzyki elektronicznej".

Electronically Yours

Steve Roach na płycie Soul Tones porzuca triabalowe bity, kierując się w stronę czystego chilloutu. To tylko dwie kompozycje, jednak ich czas i struktura w zupełności wystarczą by się nimi nasycić. Na pierwszy ogień idzie utwór tytułowy, Soul Tones trwa blisko 45 minut. Oparty na nieco ciemnych, przestrzennych dźwiękach z czasem nabiera jakiejś aerodynamicznej siły. Na dobrą sprawę ta muzyka podobna jest do pracy malarza w plenerze. Na pustym płótnie z czasem pojawiają się zalążki i kontury malowanego krajobrazu. Później wraz z dodawaniem kolejnych elementów, tworzy się pełna panorama uchwyconej przestrzeni. Roach robi to podobnie, tyle że z dźwiękiem. Wykorzystuje wszelakie barwy jakie daje mu elektroniczne instrumentarium. Skale, tekstury tworzą pełen piękna obraz, tam melodie pojawiają się znienacka i za chwilę ponownie się rozpadają. Mimo tego wraz z drugą kompozycją Slow Resolve, całość ma właściwe proporcje i kształty. To Steve Roach w swoim najdelikatniejszym, przestrzennym wydaniu. Muzyka która mogłaby w zasadzie trwać bez końca. Idealnie stapia się z tłem, angażuje umysł odbiorcy jak również łatwa jest do zignorowania. Tym samym doskonale wpisuje się w wizję tapet dźwiękowych, których założenie jeszcze w latach 70 określił Brian Eno. Ambient w swej esencjonalnej postaci.

R. M.

Pierwsze 4 części serii Immersion były swoistym polem do eksperymentów z ambientową, chłodną przestrzenią. Na kolejnym albumie tej serii Circadian Rhythms, Steve Roach zastosował drobne przesunięcia w wewnątrz struktur rytmicznych. Kolejna już część Groove Immersion sumuje owe eksperymenty z przestrzenią i rytmem. Steve Roach buduje niezwykle skondensowane dźwiękowe tła, które są niczym jakaś lepka substancja. Tuż pod nimi rozwija skomplikowane i równie gęste rytmiczne tekstury. Przypomina to prymitywną i duszną muzykę obrzędową, gdzieś z głębi tropikalnego lasu. Owe rytmy, mimo że transowe, nie mają jednak charakteru muzyki tanecznej. Płyną gdzieś pod tą przestrzenią, tworząc niezwykle sugestywny, egzotyczny obraz. To tu Steve Roach w pełni osiągnął owe "szamańskie" brzmienie, zrywając tym samym zasłonę dzielącą świat realny i ten poza granicami zmysłów. Album Groove Immersion to też znakomita odtrutka dla tych wszystkich żyjących w gąszczu cywilizacji. Artysta jednoczy się z pulsem natury, odrzucając ułudę i niewolnictwo cywilizacyjnych molochów. Znakomity materiał z plemiennym transem, tribalowe bity i ponad nimi współczesny szaman zachodniego świata.