Ostatnie sztuki

Bazą do powstania muzyki na płytę była premiera sztuki pod tym samym tytułem w Teatrze Miejskim. Data premiery - 17.09.1996 ... Dla mnie Pierwsza Przygoda z Teatrem - i chyba przez to płyta szczególna, w której jest jeszcze więcej myślenia "muzyką na płytę", niż "muzyką na scenę". Płyta dość mroczna, gościńnie z udziałem śpiewu Doroty Lulki w trzech utworach. Tytułowa "Sonata Belzebuba" miałą zgodnie z tekstem Witkacego przewyższać wszystko, co ludzka ręka dotychczas stworzyła, a jeden z bohaterów okupił to dzieło zaprzedaniem duszy.... Jednak - jak to u Witkacego, obok klimatów mrocznych są też lekko kabaretowe (a w moim ujęciu - elektroniczno - impresyjno - jazzowe.. :). Są też dłuższe impresje muzyczne i nieco ambientu.

Po wysłuchaniu Metropolis przychodzi smutna konsternacja typu "gdzieś to już słyszałem". Niestety ekipa Edgara Froese nie miała zaszczytu napisania ścieżki do tego arcydzieła niemieckiego ekspresjonizmu i filmu który przepowiedział futurystykę science fiction. Dosyć popularny soundtrack nagrał piewca syntezatorów i disco, Giorgio Moroder, ale najlepiej sięgnąć po oryginalną muzykę z epoki (film jest niemy i na ekrany kin wszedł w 1927r). Tu zaś mamy luźno wybrane nagrania głównie z lat 80-tych, które jawią się "mandarynkową" wizją soundtracku do tego arcydzieła. W sumie dosyć wątpliwej jakości jest ta ścieżka, sklecona w pośpiechu i na kolanie. Nie ma w niej żadnej dramaturgii, słucha się też bez większych emocji. Gdyby to były nagrania wyciągnięte z szafy, ale w tym wypadku można potraktować ów zbiór jako zwyczajny bootleg, który niepotrzebnie powiększa i tak już monstrualną dyskografię grupy.

R. M.

Ian Boddy i Markus Reuter wielokrotnie spotykali się razem na różnych sesjach. Początkiem ich współpracy była płyta Distant Rituals, to od tego momentu ich drogi przecinały się. Mimo iż każdy zajęty był własnymi projektami, znajdowali czas by razem pograć. Album Colour Division to kolejny przykład jak owocna może być to współpraca. To potok hipnotyzujących dźwięków, dla których punktem wyjścia były zapętlone brzmienia gitary Markusa Reutera. Ów gitarzysta w dużej mierze nadaje ton i smak tym nagraniom. Prezentuje się jako wyborny kolorysta, sięgając po kilka rodzajów ekspresji. W utworach Crescent i Reveal, grając techniką legato uzupełnia spokojne elektroniczne plamy kreowane przez Iana Boddy'ego. Kiedy jednak trzeba, jego gitara wyrywa się z marazmu i atakuje drapieżnymi solami. Tak jest w utworach Fulcrum czy Beacon. Wtedy Reuter gra niczym rasowy rockman. W finalnym Slowfall obaj zatapiają się w atmosferycznej zadumie, która niejako nawiązuje do jesiennej scenerii uwiecznionej na okładce płyty. Bardzo udana kolaboracja, pomysłowo i brawurowo zagrana. Nie ma tu miejsca na nudę, jest i niemal rockowy czad, jak i chwile zastanowienia i uspokojenia. A to oznacza że mamy przed sobą bardzo dobry album.

R. M.

Ian Boddy i Erik Wollo w niesamowitej kolaboracji, której efektem jest album Frontiers. Obaj artyści są niezwykle poważani w swoich krajach i nie tylko tam. Boddy to mistrz tworzenia wirtualnych instrumentów i oprogramowania muzycznego. Jednocześnie Ian Boddy jest zwolennikiem wszelakich nowinek technologicznych i systematycznie je wdraża. Erik Wollo to artysta o takim samym potencjale i uznaniu jak słynny Biosphere. W swojej unikalnej estetyce kapitalnie łączy brzmienia akustycznych gitar i elektronikę. Tytułowe "granice" są przez obu artystów nieustannie przekraczane. Słychać wypadkową zarówno stylu Anglika jak i Norwega. Jednak w tym wydawało by się równym pojedynku, to Wollo wychodzi zwycięsko. Tych 10 utworów nasączonych jest lodowymi i rozległymi pejzażami wprost spod koła podbiegunowego. Statyczne przestrzenie kreślą ów lodowy świat, tak skrajny, nieprzyjazny człowiekowi ale i piękny. Zgoła abstrakcyjne tekstury jawią się niecodziennym odbiciem natury, bowiem tych lodowych załomów nie widzi się na co dzień. Ponadto aby wzmocnić efekt, obaj wykorzystują nagrania terenowe, co pozwala na jeszcze głębsze wniknięcie w sondowane środowiska. Piękna i chłodna muzyka, gdzie surowy klimat jeszcze bardziej stara się uwrażliwić na te niedocenione cuda natury.

R. M.

Trinity jest zapisem koncertu jaki odbył się w brytyjskim Derby we wrześniu 2009r. Analogowa elektronika i gitara elektryczna, Boddy, Wright i Hoffmann-Hoock nie odgrywają nowości. Ten album jest wyborem nagrań z ich solowych płyt. Jest jednak mała różnica w stosunku do oryginałów. Koncert pozwala na pewną dawkę szaleństwa, improwizację. W przypadku muzyki opartej w dużej mierze na elektronice, można nieco podbarwić brzmienie jak i wydłużyć owe nagrania. Do tego gitara Hoocka kreuje rozwibrowany kosmos dźwięków. To też pokaz możliwości w sondowaniu instrumentu. Czasem wtapia się w elektroniczne tło, innym razem stara się grać nieco drapieżniej niemal z rockowym ognieniem. Jest też miejsce na wspólną kolaborację, jednak w dużej mierze Trinity to sekwencyjno-ambientowa porcja muzyki. 2 dyski gwarantują masę muzyki i moc prawdziwych przeżyć. Dla fanów elektronicznych, ambientwoych podróży. Miejsce na pokładzie jest przygotowane, wystarczy tylko chcieć.

Już w latach '80, Bernd Kistenmacher nagrywał i wydawał muzykę, teraz sam zyskał status klasyka. Można go śmiało postawić obok Klausa Schulze, Tangerine Dream i innych, jako jednego z tych którzy kontynuują wielkie tradycje niemieckiej elektroniki. Jak zatem brzmi artysta na najnowszym albumie? Biorąc pod uwagę iż to jego premierowy materiał od 2000r, po prostu świetnie. Celestical Movements został zainspirowany przez obserwatorium astronomiczne "Horizon Observatory" mieszczące się na terenie parku krajobrazowego w Hoheward w Zagłębiu Ruhry w Niemczech. Ta muzyka tchnie kosmiczną siłą, i sama kreuje podkład adekwatny do podróży w odległe galaktyki. To muzyka wielu nastrojów, jednak kluczową rolę gra tu "space elektronika", będąca istnym wehikułem planetarnym. Kistenmacher potrafi być niezwykle wyciszony, ale też i rozpędza się w niemal w transowym zapamiętaniu. Jakby próbował w tych bitowych, rytmicznych sekwencjach wyjść poza czas i przestrzeń. Jednocześnie autentycznie przenieść się w chłodny bezmiar kosmosu. A inwencja brzmieniowa, kapitalnie oddaje te futurystyczne ciągoty. Super!