2CD

Quantum Gate jest 152 albumem Tangerine Dream. Wydawałoby się że te nagrania nigdy nie ujrzą światła dziennego, ze względu na śmierć ich twórcy. Jednak wbrew przeciwnościom losu, reszta grupy w osobach Thorstena Quaesheninga, Ulricha Schnaussa i Hoshiko Yamane, postanowiła je dokończyć, podszlifować i wreszcie wydać. Punktem wyjścia dla tego albumu, była dla Edgara Froese fizyka kwantowa i filozofia. Tajemnice Wszechświata, ich wzajemne oddziaływanie i przenikanie. Czasoprzestrzeń, inne wymiary i miejsce człowieka w tym kosmicznym porządku. Ów koncepcyjny tygiel, przełożył się też na dosyć eklektyczną całość. Zatem "stary/nowy" Tangerine Dream dryfuje poprzez psychodeliczne odloty, ambientalne pejzaże, sekwencyjne pętle i rockowe zadziory. Faktem jest że ten album powstawał aż 3 lata, okładkę do niego zaprojektowała wdowa po liderze, Bianca Forese- Acquaye. Pełna kontrastów płyta utkana z przedziwności otaczającego Nas wszechświata.

R.M.

Na okładkowej fotografii, Klaus Schulze wygląda tak jak w latach 70. Zresztą owe zdjęcie zdobiło album Mirage, chociaż na nim było utrzymane w innej kolorystyce. A przecież to właśnie lata 70, były dla Schulze'a 0Mount Everestem popularności i nagrywania pomnikowych płyt. Takie jego dokonania jak Moondawn, Dune, wspomniany Mirage czy Audentity, to dziś kanon muzyki elektronicznej. Okoliczności wydania dwupłytowego Eternal, The 70th Birthday Edition były szczególne, bo związane z 70-tymi urodzinami artysty. Również i sam materiał jest wyjątkowy, na pierwszym dysku mamy pełnowymiarowy, niepublikowany album. Druga płyta przynosi zestaw rzadkich kompozycji, które ukazywały się w ograniczonych nakładach z okazji Targów Muzycznych, lub jako nagrania bonusowe. Ponownie możemy zanurzyć się w świat analogowej elektroniki. Nie brakuje długich suit w rodzaju Rhodes Romance czy Andromeda - The Grand Trance", trwających ponad 40 minut. Sumnaboliczne transy, ambientalne napowietrzone przestrzenie, hipnotyczne sekwencyjne pętle. Wielbiciele Schulze'a dostają wszystko, czego byli zwykle oczekiwać od swego idola. Kawał znakomitej elektroniki, która brzmi niczym wyimaginowane obrazy zastygłej kosmicznej przestrzeni. Kto lubi Klausa Schulze koniecznie musi mieć to wyjątkowe wydawnictwo, kto zaś się nie przekonał do jego muzyki, tego nie zmusi nawet groźba kary śmierci.

R.M.

Okładka Ultimate Docking mogłaby robić jako scenografia do filmu fantastyczno- naukowego. To wspólne dzieło Klausa Schulze i Toma Damsa (Solar Moon), może poniekąd funkcjonować jako ścieżka dźwiękowa do nieistniejącego filmu science-fiction. Tom Dams na co dzień pracuje jako inżynier dźwięku, w tym i Schulze'a. Zatem wszelakie studyjne triki zna na wylot. Ów materiał nagrywany w studiu Klausa Schulze, jest sumą ich doświadczeń. To wspólna próba katapultowania się w kosmiczną przestrzeń. Brak praw grawitacji owocuje niespiesznym tempem tych nagrań. Po prostu płyną w swym delikatnym dryfie. Kosmiczne tła, dyskretnie kreślone sekwencje, spowolnione rytmiczne konstrukcje oraz wokale Toma Damsa, kreują ów nieziemski klimat. Jednakże ich wspólne medytacje, przekładają się też i na temperaturę tych utworów. Obaj zbytnio się nie spieszą, powoli zaś sączą ową elektroniczną zawiesinę. To wnikanie w głąb może z jednej strony fascynować, ale z drugiej przy dłuższym obcowaniu z Ultimate Docking nie sposób odczuć pewnego znużenia. Pierwotnie ów materiał pojawił się w 2000 roku w ramach ściśle limitowanego boxu Contemporary Works. Nowa edycja poza podstawowym materiałem, przynosi też drugi bonusowy dysk z niepublikowanymi utworami z tej samej sesji. To dodatkowa okazja aby wniknąć w ów kosmiczny świat Schulze'a i Solar Moon. Chociaż będzie to przeprawa dla najbardziej cierpliwych kaskaderów.

R.M.

To elektroniczne super trio, skrzyknęło się już wcześniej na albumie Hołd, który był właśnie hołdem dla twórczości Czesława Niemena. Płyta 3C urosła do rangi wydawnictwa dwupłytowego, tym razem Rudź, Duda i Kanaan zainspirowali się Trójmiastem. Każdy z nich przygotował z osobna po kilka nagrań, i raptem w finalnym Trójmiasto grają wszyscy razem. Impulsów dostarczyły im zarówno miejska urbanistyka, zabytkowe kamienice, industrialne aglomeracje, tętniące życiem bulwary. Rudź opowiedział o Gdańsku, Kanaan o Sopocie, wreszcie Duda o Gdyni. Elektronika, elementy rocka, dźwięki otoczenia, jazzowa miękkość czy atmosferyczne pejzaże. Każdy z nich opowiada te historie po swojemu. Każdy znalazł dla siebie fragment tej przestrzeni, aby ukazać panoramę miasta w którym żyje. Powstała wielowątkowa płyta, która iskrzy się nie tylko innymi opowieściami, ale też buzuje swoistym tyglem brzmień. W sumie trudno o lepszą wizytówkę Trójmiasta, chociaż w przeciwieństwie do osławionej "trójmiejskiej alternatywy" która objawiła Polsce rockowy potencjał młodych twórców w latach 80, ich wizja została opowiedziana zupełnie innym językiem.

R.M.