2CD

Robert Rich słynie z łączenia brzmień elektronicznych z tradycyjnymi instrumentami. Jego wizja muzyki ambient, jawi się jako fantazja na miarę epoki globalnej wioski. Rich filtruje wielokulturowe odpryski, dostosowując je do własnych potrzeb. Dwupłytowy album Tacticle Ground został zbudowany wokół fizycznego doświadczania dźwięku np. poprzez bodźce na skórze. W strukturach jakie tworzy Rich, bynajmniej nie nawiązuje do strategii Briana Eno i jego "tapet dźwiękowych". Wręcz przeciwnie, każde z tych nagrań jawi się starannie zaplanowaną wizją. W Sentinence Of Touch, Rich śmiało adaptuje akustyczne brzmienia fortepianu i smyczków. Z kolei The Abiding Wheel odgłosy bębnów i fletów wywołują ułudę prastarych wiejskich krajobrazów. Druga część ciąży bardziej ku mrocznej aurze. Gdzieniegdzie odzywają się echa ze znakomitej płyty Stalker, którą Robert Rich zrealizował wespół z Lustmordem. Mroczne, podziemne dudnienia wypełniają Sandmaker's Sand. Reszta podąża ku abstrakcyjnym formom, bliskim marzeniom sennym. Tacticle Ground to wielowymiarowa dwugodzinna tkanka, która jest niczym ambientowy poligon dla wszelakich doświadczeń, czasem iście bezkompromisowych, czasem pięknych w swej czystej formie.

R.M

Steve Roach i jego album Return to the Dreamtime, wydany w 2018 roku, to klasyczny, bo ambientowy, wizerunek artysty. Zaprezentowany i stworzony został na żywo w centum sztuki w Tucson w Arizonie. Jednocześnie materiał ten był transmitowany w rozgłośni radiowej, aby mogli go wysłuchać fani na całym świecie. Podwójny album zawiera w sumie dziewięć kompozycji, z których najdłuższa, blisko 40-minutowa, jest otwarciem płyty. Zwiera też jedyny wyraźny akcent sekwencyjny, który natychmiast znajdzie zwolenników wśród wielbicieli szkoły berlińskiej. Pozostałe utwory to już czysty ambient pełen szmerów, efektów przestrzennych, pogłosów, wolno snujących sie akordów. Muzyka dla wyrobionego słuchacza.

P.R.

Erik Wollo to norweski gitarzysta i syntezatorzysta, którego najnowsza propozycja Threshold Point z 2018 roku jest ukłonem w stronę sekwencyjnej elektroniki okraszonej ambientowymi tłami. Słuchając tego materiału łatwo dojść do przekonania o niezwykłej dbałości artysty o treść i formę jego muzyki. Płyta świetnie brzmi, zaaranżowana jest z oszczędnym smakiem. Czuć jej szlachetność i nawiązanie do najlepszych wzorców. Muzyka Erika Wollo oddaje też ducha stron skąd pochodzi sam kompozytor, co stawia go w rzędzie godnych uwagi ambasadorów Norwegii na świecie.

P.R.

Quantum Gate jest 152 albumem Tangerine Dream. Wydawałoby się że te nagrania nigdy nie ujrzą światła dziennego, ze względu na śmierć ich twórcy. Jednak wbrew przeciwnościom losu, reszta grupy w osobach Thorstena Quaesheninga, Ulricha Schnaussa i Hoshiko Yamane, postanowiła je dokończyć, podszlifować i wreszcie wydać. Punktem wyjścia dla tego albumu, była dla Edgara Froese fizyka kwantowa i filozofia. Tajemnice Wszechświata, ich wzajemne oddziaływanie i przenikanie. Czasoprzestrzeń, inne wymiary i miejsce człowieka w tym kosmicznym porządku. Ów koncepcyjny tygiel, przełożył się też na dosyć eklektyczną całość. Zatem "stary/nowy" Tangerine Dream dryfuje poprzez psychodeliczne odloty, ambientalne pejzaże, sekwencyjne pętle i rockowe zadziory. Faktem jest że ten album powstawał aż 3 lata, okładkę do niego zaprojektowała wdowa po liderze, Bianca Forese- Acquaye. Pełna kontrastów płyta utkana z przedziwności otaczającego Nas wszechświata.

R.M.

Okazuje się, że zespół z biegiem lat może zamienić się w coś więcej niż tylko grupę ludzi tworzących razem muzykę. Współczesna historia i konwencja Tangerine Dream przypomina raczej głębszą filozofię i szyld, które przejmują muzycy młodego pokolenia, kontynuujący dokonania ojców założycieli. Taki jest obecny skład Mandarynkowego Snu, którego najnowsze propozycje wychodzą naprzeciw zapotrzebowaniu słuchaczy i fanów na działalność artystyczną legendy i prekursora muzyki elektronicznej. Materiał zawarty na obu krążkach albumu The Session 2, po odejściu Edgara Froese - zwornika koncepcji artystycznej zespołu i Mistrza, brzmi bardzo obiecująco i nawiązuje charakterem do wczesnego okresu działalności zepołu, sięgającego lat 70. ubiegłego wieku. Wygląda więc na to, że Tangerine Dream istnieje, ma się bardzo dobrze, a to gwarantuje kolejne płyty w dorobku tego zespołu-instytucji.

P.R.

Biosphere to najbardziej znany twórca muzyki ambient z Norwegii. Poza wydawaniem regularnych albumów, Geir Jenssen tworzył też i pojedyncze nagranie, które rozproszone były na przeróżnych kompilacjach. Zwarzywszy na fakt iż wiele tych tytułów jest dawno wyprzedanych, bądź osiąga zawrotne ceny na różnego rodzaju aukcjach, dostajemy ich komplet w telegraficznym skrócie. Dwa dyski i blisko 100 minut muzyki. To nadal zimny i wyizolowany świat widziany wprost zza koła podbiegunowego. Od lodowatych transów w rodzaju: Hypnophone czy When I Leave po zimne ambienty, takie jak wspólny ponad 10-minutowy epos nagrany razem z Jony Esterby Heights Of The Dephts. Muzyka Biosphere ani przez sekundę nie wytraca swojego niesamowitego, podbiegunowego klimatu. Doskonale wplecione fragmenty ludzkich głosów, jedynie budują ów lodowaty świat, który wydaje się nie tyleż groźny co raczej fascynujący i niesamowity. To muzyka niezwykle ilustracyjna, która sama w sobie prowokuje obrazy jakie w głowach wyświetla wyobraźnia. Cudowny film dla uszu, utkany z zimnych, ambientowych krajobrazów, strzępów rozmów, plądrofonicznych zakłóceń i tajemniczych transmisji. Wprost na styku jawy i snu.

R.M.

Bertrand Loreau to nieco mniej znany kompozytor muzyki elektronicznej rodem z Francji. Mniej znany, choć wydaje się, że artystycznie ma znacznie więcej do powiedzenia niż jego znamienity rodak Jean Michel Jarre. Muzyka zawarta na płycie Finally jest ukłonem w stronę romantyzmu, elektronicznej symfoniki, pastelowych brzmień i pięknych melodii. Pokusić się można nawet o określenie go mianem francuskiego Hertla. Muzyka kojąca i wyciszająca, natchniona. Dwa krążki pełne krótkich impresji wykorzystujących brzmienia klasyczne w połączeniu z syntezatorowymi. Można ich słuchać bez końca.

P.R.

Na okładkowej fotografii, Klaus Schulze wygląda tak jak w latach 70. Zresztą owe zdjęcie zdobiło album Mirage, chociaż na nim było utrzymane w innej kolorystyce. A przecież to właśnie lata 70, były dla Schulze'a 0Mount Everestem popularności i nagrywania pomnikowych płyt. Takie jego dokonania jak Moondawn, Dune, wspomniany Mirage czy Audentity, to dziś kanon muzyki elektronicznej. Okoliczności wydania dwupłytowego Eternal, The 70th Birthday Edition były szczególne, bo związane z 70-tymi urodzinami artysty. Również i sam materiał jest wyjątkowy, na pierwszym dysku mamy pełnowymiarowy, niepublikowany album. Druga płyta przynosi zestaw rzadkich kompozycji, które ukazywały się w ograniczonych nakładach z okazji Targów Muzycznych, lub jako nagrania bonusowe. Ponownie możemy zanurzyć się w świat analogowej elektroniki. Nie brakuje długich suit w rodzaju Rhodes Romance czy Andromeda - The Grand Trance", trwających ponad 40 minut. Sumnaboliczne transy, ambientalne napowietrzone przestrzenie, hipnotyczne sekwencyjne pętle. Wielbiciele Schulze'a dostają wszystko, czego byli zwykle oczekiwać od swego idola. Kawał znakomitej elektroniki, która brzmi niczym wyimaginowane obrazy zastygłej kosmicznej przestrzeni. Kto lubi Klausa Schulze koniecznie musi mieć to wyjątkowe wydawnictwo, kto zaś się nie przekonał do jego muzyki, tego nie zmusi nawet groźba kary śmierci.

R.M.