Synthetic Breath

Najnowsza płyta Vandersona zaczyna się mocnym uderzeniem: sekwencje w dobrym, starym stylu mkną do nas z odległych układów słonecznych, przyprószone nader "mandarynkowym" brzmieniem (sięgającym aż czasów Ultima Thule!). Melotronowe flety dopełniają czaru - czy to naprawdę nie są niepublikowane dotąd nagrania ze ścieżki dźwiękowej Tangerinde Dream do filmu Sorcerer?... Wiadomo, że to niby już było - ale tu brzmi tak porażająco świeżo, że nie ma najmniejszego znaczenia, kto odkrył tę formułę.
Drugi utwór to z kolei udana synteza tradycyjnej elektroniki i ambientowych rozlewisk - w tej muzyce naprawdę można się zatopić i pogrążyć. Dwunastominutowa analogowa kąpiel z sekwencyjną pianą zrelaksuje każdego prawdziwego melomana. Trzecia kompozycja kojarzy mi się z "przyczajonymi", kiełkującymi suitami grupy Ramp: to nadal elektronika sekwencyjna w sprawdzonym starym stylu, brzmiąca jednak i nowocześnie, i wystarczająco tajemniczo. Szkoda, że ten utwór trwa tylko 7 minut... Utwór czwarty to istny poliptyk: sekwencyjne drzwi otwierają się, ukazując misternie skonstruowane centrum utworu. Gdy faktura rytmiczna się zagęszcza, wiemy dokładnie, że to przyczynek Vandersona do niepowtarzalnej (zdawałoby się) stylistyki serii Virtual Vices Wolframa Spyry i Pete'a Namlooka.
Za sprawą przedostatniego utworu znów zawitamy w mglistych, bezbeatowych galaktykach, o których jeszcze nikomu się nie śniło. Ta polarna impresja to być może najlepszy epizod na całym albumie: zmierzamy ku najdalszym pustynnym ostępom, o jakich mieliśmy pojęcie...
Finał albumu to zarazem utwór najdłuższy. Lodowate arpeggiowe migotanie zostaje podminowane wyrazistą basową linią sekwencji prowadzącej, z czasem dochodzą też kolejne akordowe westchnienia i improwizowane ścieżki instrumentu prowadzącego. Ten niepokojąco-mrowiący pochód prowadzi ku genialnemu zwieńczeniu w stylu ambientalnych pasażów z longplaya Phaedra Tangerine Dream.
Jak już wielu przede mną mówiło: elektronika sekwencyjna to teren przeorany do granic możliwości, a jednak nadal można wytworzyć na tym polu poruszające perły. Płyta Vandersona z pewnością do nich się zalicza: mamy tu mnóstwo genialnych wątków zaaranżowanych po prostu czarodziejsko. I o to chodzi, przecież elektronika sekwencyjna to muzyka nastroju, barwy, humoru. Najistotniejsze gatunkowe składniki Vanderson zmieszał na swojej palecie zaiste brawurowo, tworząc wspaniały album do wielu powrotów.

I. W.