Isolated Passages Three

Szkoła berlińska, jak to się przyjęło mówić na tę odmianę muzyki elektronicznej, znajduje się w dość szczególnym miejscu spektrum gatunkowego - jako swój rdzeń traktując repetycję i monotonię nawet nie rytmu, a pochodów melodycznych. Zamknięta w labiryncie luster niestrudzonego ostinato, stanowi zazwyczaj dość przyjemne, przestrzenno-motoryczne doznanie dźwiękowe dla słuchacza, a jednocześnie trudny orzech do zgryzienia dla recenzenta. Brendan Pollard nowicjuszem w tej sztuce nie jest, od kilkunastu już lat niestrudzenie racząc świat pięknie analogowymi pejzażami, zamknięty niejako w nieskończonej pętli cytatu i rozwinięcia, proponując muzykę starą niczym jej pionierskie źródła w latach siedemdziesiątych i jednocześnie tak nową jak niezatrzymanie przyśpieszająca cywilizacja współczesności. Na trzeciej odsłonie serii Isolated Passages dostajemy więc dokładnie to, czego można oczekiwać - wszak zobowiązuje do tego gatunkowa przynależność - i, niestety, tylko tyle. Cokolwiek ciekawie jawi się pierwsze dziesięć minut ostatniego utworu, meandrujące pośród kosmicznie niepokojących atmosfer, cierpliwie budujące odpowiedni fundament dla rodzącego się z szumów i analogowych brumień pulsującego rytmu. Pozostała część albumu, pomijając może kilka minut oddechu na koniec utworu pierwszego, nie pozwala sobie na choć chwilę refleksji nad oczywistą repetycją. W jakim stopniu jest to wada, pozostaje do oceny poszczególnych słuchaczy - dla mnie utwory trzeci i czwarty, najbardziej minimalne i bezozdobnikowe z kolekcji, były w pewien sposób najlepszym elementem nagrania, gdyż, bez udawania już czy silenia się na niemotoryczne eksploracje, skupiały muzykę na elementach ewidentnie autorowi najbliższych, dając w konsekwencji najczystsze doznanie ruchów planetarnej maszynerii, okraszone zresztą gustownie chórkami i mellotronem. Chociażby zatem dla tych określonych fragmentów twórczości może nie odkrywczej, ale naprawdę dobrej w swoim zamierzeniu, warto się z albumem zapoznać.

M.D.