The Sessions 7

Mój bliski związek z Tangerine Dream zakończył się gdzieś pomiędzy Stratosfear i Force Majeure - można by to nazwać podejściem bardzo ograniczonym, ale w praktyce pozwala spojrzeć na bliższe współczesności wydania spod tego szyldu nienaznaczonym zbytnio nostalgią wzrokiem. Co w tym akurat przypadku zastosowanie znajduje dobre, gdyż The Sessions 7 jest na wskroś nowoczesne, kojarzące się z produkcjami wytwórni Carpe Sonum, TXT i Databloem. W tym, zarejestrowanym oczywiście na żywo co słychać i czuć, nagraniu rozbrzmiewa dużo pięknych przestrzeni okraszonych syntetycznym padami, pomiędzy nimi zaś turbulentnie suną elektroniczne rytmy i basy, bez przesadnego kłucia w uszy pukające, brzęczące i rozbijane na fragmenty mutującymi, pogłosowymi arpeggio. Kojarzy się Mick Chillage, Vir Unis, Steve Roach w swoich nieambientowych wyprawach. Pośród brzmieniowej moderny jednakże znalazło się też miejsce dla trochę klasyczniejszej, berlińskiej motoryki, pojawia się melodia mellotronopodobna, są uderzenia jakby smyczkowe, coś czasami zamigocze dzwonkami, spośród bulgoczących oscylatorów wyłoni się nawet fortepian. Jeżeli z mojego kwiecistego opisu nie widać od razu, pozwolę sobie podkreślić: muzyka jest absolutnie znakomita, hipnotyzująco repetytywna na drodze ewolucji pięknego tematu głównego przybliżanego coraz to nowymi zestawieniami aranżacyjnymi, zagrana z polotem i zasysająca w inny wymiar niczym wciągający film science-fiction. Chciałoby się dłużej i z lepszą realizacją nagrania, bo niecałe czterdzieści minut to niewiele jak na tej klasy podróż. Gromkie brawa na końcu zdecydowanie zasłużone.