Liquid Mirrors

Jak zawsze z nieznanym mi wcześniej wykonawcą, zerkam do zbiorowej świadomości po fakty, i cóż widzę na profilu bandcampowym? "I´m a 11 year old boy from Germany and I like composing electronic music in my little studio.". Foto faktycznie dziecięce. Hmm, może to prawda, może nie, Mozart już koncertował w wieku 6 lat, więc nie skreślajmy tego jako ewidentny prank. Co mamy tu muzycznie? Dość przeciętne berlinskie klimaty. Zaczyna się całkiem obiecująco, odlegle przypomina to X Klausa Schulze, a później ogólnie jego twórczość z lat 80. Są solówki, choć po prawdzie bez specjalnego polotu, raczej to dość losowe palcówki po klawiaturze, ledwo trzymające tonację. Ale po ładnych paru minutach utworu, gdy niewiele się znienia, zaczynam być podejrzliwy: zmienisz coś kolego czy będziesz klepał to samo do końca? Niestety to drugie. Drugi utwór to statyczny, glacjalny ambient. Powtarzalny uporczywie sampel ewokuje wizję lodowcowej jaskinii gdzie ze stalaktytów kapie woda. Trwa to wszystko grubo ponad 20 minut, i szczerze mówiąc mogłoby znacznie krócej. Dalej mamy znów sekwencjonowanie, ten utwór podejrzanie przypomina początkowy, te same brzmienia i akordy. Hmm.... W ostatnim utworze pojawia się nawet jakiś emulowany melotron, ale nie zmienia już całościowej optyki tej płyty. Sam nie wiem: album ma pewne dobre momenty, ale nic nie zapada w pamięć po przesłuchaniu, a ubóstwo brzmieniowe i swoista nudna repetytywność pomysłów każą poważnie rozważyć scenariusz że to faktycznie gra 11-latek, przecież technologia obecnie załatwia tak wiele. Nie ma w tej muzyce pazura, ani żadnych emocji, jest bez smaku mimo że w teorii kluczowe elementy są.

M.Ż.