Urim and Thummim

Robert Kanaan to muzyk z Trójmiasta który od dekad przewijał się na krawędzi mojego horyzontu el-muzyki: jego nazwisko pojawiało się na kompilacjach (nawet tak dawnych jak składanka El-Club Sampler Digitonu z 1994) czy w kolaboracjach z innymi muzykami (na przykład znakomity album 3C z Przemkiem Rudziem i Krzysztofem Dudą), ale przyznam że jego dokonań solowych po prostu nie znam. Czas to nadrobić. Zacznijmy od wyjaśnienia tytułu: Urim i Tummim to w starożytnym judaizmie dwa kamienie służące kapłanom jako losy do objawiania Bożych wyroków. Muzyka istotnie przynosi wyraźne zapachy bliskowschodnich ingrediencji. Brzmi ten album jak ścieżka do nieistniejącego filmu, rozgrywanego w wyobraźni - taki jest epicki rozmach niektórych pasaży, filmowość planów, wyrazistość motywów. Utwory są krótkie, co też zwiększa dynamikę i różnorodność tego albumu. Oczywiście, stosowane instrumentarium jest elektroniczne, i powiem przekornie że trochę szkoda, bo słychać że te kompozycje zabrzmiałyby znacznie potężniej w wykonaniu orkiestry. I dla jasności: to żadne tam new-age'owe pitu-pitu: już choćby taki Fluent Conversation niczym dynamit niesie dużą dynamikę i ekspresję. A finałowy Divine Silence urzeka spokojną pastelową kolorystyką i harmoniami niezbyt odległymi od Vangelisa. Polecam.

M.Ż.