Driftin

Robert Schroeder ma na koncie tyle znakomitych albumów, iż wybranie tego najbardziej reprezentatywnego może być sporym problemem. Najlepiej sięgnąć po wszystkie i po prostu chłonąć muzykę. Wydana oryginalnie w 1989r płyta Driftin powstała jako antyteza pewnego stwierdzenia. A te mówi iż muzyka elektroniczna może być traktowana jako swoiste studium relaksu, jednocześnie też postrzegana jako narkotyk. Jej terapeutyczne właściwości mogą mieć podobne działanie do środków uspokajających. Robert Schroeder nie zgadza się na takie pojmowanie i spłycanie tego gatunku muzycznego. Driftin ma za zadanie motywować stymulowanie myślenia będącego w opozycji do powyższych założeń. A wpływ na nie może mieć nawet pozycja w jakiej ta płyta będzie słuchana. W warstwie dźwiękowej to zręczny miks muzyki medytacyjnej, tanecznej i swoistej kombinacji rytmów jak i cyfrowej emocjonalności. Ta różnorodność materiału sprawia iż odbiorca nie zamyka się w ciasnym gorsecie, ale za każdym razem przechodzi od nowa inicjacje. To sprawia iż mózg pobudzany jest nieustannie do wysiłku i "nie zamula się" w jednowymiarowym dźwiękowym krajobrazie. Płytę przed laty przyjęto z ogromnym entuzjazmem i traktowana jest jako jedna z najlepszych pozycji w nie tyko w dyskografii Schroedera. Lśni też na tle innych elektronicznych pozycji, w tym zdawało by się, hermetycznym światku.