Summer in Nagasaki

Oto kolejna część obejmującej pięć albumów całości Atomic Seasons, tworzonej na specjalne zamówienie tajemniczego Pana H.T., 82-letniego japońskiego biznesmena, który przeżył naloty bombowe na Hiroszimę i chciał, aby to właśnie projekt Edgara Froese przygotował muzykę, przy pomocy której można by przekazać związane z tą tragedią nastroje, refleksje, wspomnienia. Muzyka, za sprawą której przenosimy się w czas "drugiej atomowej pory roku", brzmi bardzo dojrzale i poważnie, mając znacznie więcej wspólnego z muzyką klasyczną (a już na pewno klasycyzującą, eklektyczną muzyką filmową) aniżeli z typową elektroniką bądź tak często "nadgryzanym" za sprawą najmłodszych produkcji Tangerine Dream new-age. Climbing Mount Inasa to znakomite wprowadzenie, w którym przy pomocy muzycznych środków wyrazu udało się przekazać bardzo różnorodne emocje: nadzieję, smutek, narastające obawy, poszukiwanie spokoju w dawnych wspomnieniach i magii ulubionych miejsc. Album rozwija się logicznie i konsekwentnie, przy czym nie ma tutaj mowy o melodycznym wyrachowaniu czy obliczeniu całości na efekt: wydaje się, iż Edgar Froese ma jednak nadal ogromny potencjał i potrafi w profesjonalny sposób konstruować autoewoluującą muzykę nie odpychającą rutynowością ani narzucającymi się powtórkami. Dziwić może doprawdy, że niektóre młodsze pozycje w dyskografii Tangerine Dream są dość mierne; cykl Atomic Seasons brzmi jak dotąd bardzo dobrze, przejmująco, wciągająco i autentycznie. Ta autentyczność jest chyba w ogóle najcenniejszą i najtrudniejszą do uchwycenia na zawołanie cechą tworzonego projektu. Edgar Froese pozostaje sobą, a konstelacje akordowe i tematyczne pasaże rodzą się na płycie niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Komentując mniej emocjonalnie, a bardziej technicznie, odsyłam teraz z kolei zaciekawionego Słuchacza w szczególności do udanych ostinatowych pochodów Dreaming in Kyoto Train i Aysumi's Butterflies oraz uczulam na niewymuszone piękno Presentiment i fascynująco mroczną nostalgiczność finału, 11:02 AM. Dodać jednak trzeba, iż w przeciwieństwie do wielu płyt w dyskografii Tangerine Dream, na Summer in Nagasaki poszczególne utwory uzyskują pełnię swych barw oraz siłę wyrazu dopiero na swoim właściwym miejscu w kontekście całości.