Stardust

Całkowicie mi nieznany wykonawca, zatem zanurzam się w płytę z otwartą głową i sercem. Zaczyna się organicznym ambientem w stylu Roberta Richa, potem mamy patent z miarowymi krokami wewnątrz katedry. W ogóle, w Origin ciekawie kontrastują ze sobą zmierzchliwe nastrojowe pady z suchą sekcją rytmiczną i chropowatym, plastikowym brzmieniem basu. Primordial Elements od 4tej minuty wali w ciemię prostym beatem, ale to nie jest techno w którym o nic więcej nie chodzi, po prostu rytm spaja utwór w całość. Prawdziwie imponujące sekwencjonowanie mamy w Stella Nova - i to naprawdę szybkie młócenie niczym w pamiętnym Byzantine Machine Jeffreya Koeppera. Z minusów, na albumie pojawia się od czasu do czasu irytujący głos młodzieńca czytającego z emfazą jakieś naukowe teksty - mnie osobiście to nie przekonało. Ale już We’re All Stardust z głosem młodej kobiety robi świetne wrażenie - synkopowane rytmy z nawiniętą na nie sekwencją, wszystko podlane chwytliwą progresją akordów oraz nastrojowymi padami - instant hit do puszczania na repeat. Najciekawsza chyba jest długa finałowa suita, o dość przemysłowym nastroju, ale sporo się w niej dzieje. Ogólnie album sytuuje się gdzieś pomiędzy dynamicznym trance w stylu wytwórni Fax, berlińskim sekwencjonowaniem i przemysłowym dark ambientem.

Najlepsze po pierwszym przesłuchaniu: We’re All Stardust, The Most Astounding Fact

M.Ż.