Steve Roach

Robert Logan odwiedził Steve'a Roacha w jego pustelni w Arizonie. Efektem tej wizyty jest właśnie powyższa, całonocna sesja, która zaowocowała nad wyraz interesującą muzyką. Jak wspominał sam Roach, muzyka powstawała spontanicznie. Esencją brzmienia na Second Nature wydaje się być dźwiękowy minimalizm. Przetaczające się rozległe tekstury, przywodzą na myśl pustynne, niemal wymarłe tereny stanu Arizona. To jednocześnie przewrotne gry z podświadomością, zarówno Logan jak i Roach okazują się być swoistymi przewodnikami po tej mapie nieoczywistości. Do kreacji tych struktur, Roach wykorzystał w pełni swój arsenał analogowych syntezatorów. Robert Logan wykorzystał z kolei fortepian elektryczny i jeszcze bardziej podkreślił ów nieoczywisty klimat tej muzyki. Mimo iż to dzieło na wskroś improwizowane, jawi się metafizyczną podróżą w nieznane której granicą zdaje się być własna wyobraźnia.

R.M.

Wspólny album Steve'a Roacha i Roberta Logana, w ich przypadku może zwiastować zupełnie nowe doświadczenia w sferze dźwięków. Jak sami mówią, płyta Biosonic wyraża energię kinetyczną, a ta realizowana jest przy pomocy narzędzi hipersonicznych, które tworzą nowe wzory. O ile brzmi to nieco zawile, to inaczej mówiąc muzyka z Biosonic jest próbą ujęcia w dźwiękowe tryby biomechanicznych aspektów, kumulujących świat maszyn i żywych, organicznych dźwięków. Ta futurystyczna otoczka, której wynikiem jest album balansujący na granicy muzycznej biotechnologii, jest też swoistym poligonem. Ekstatyczny trans miesza się z żywymi teksturami, plemienna obrzędowość wspomagana jest przez nowoczesną, dźwiękową inżynierię. Doświadczenia są poniekąd miażdżące, bo Roach i Logan autentycznie przekraczają swój "rubikon". Powstaje pytanie: co dalej? Nie mniej płyta warta najwyższej uwagi.

Steve Roach na płycie Live In Tucson ponownie udaje się w przestrzeń kosmiczną, a to za sprawą swojej muzyki, jak i miejsca w którym ją wykonywał. Solarne Centrum Galaktyczne w Tucson, wydaje się być stworzone dla tych brzmień. Otrzymaliśmy solidną dawkę kosmicznego ambientu. Roach tworzy te soniczne przestrzenie i wiry, aby oddać potęgę i tajemnice kosmosu. Jego muzyka jawi się znakomitą ścieżką, do tego aby odbyć międzyplanetarną podróż. Muzyka jest tu zatem wehikułem, który wszystkich ciekawskich zaprasza na swój pokład. Zarazem pozwala odbyć też medytacyjną podróż do swojego wnętrza, po to aby zwiedzić a może i odkryć swój wewnętrzny kosmos. Zdawkowe melodie, giną w tym bezforemnym potoku dźwięków, chaos jawi się tu swoistą energią i kołem napędowym całości. Album zdecydowanie bliższy serii Immersion, niż innym dziełom artysty. Ta przestrzeń wciąga w swój bezmiar, wydaje się że na żywo ta muzyka brzmi jeszcze lepiej.

R.M.

Sesje opatrzone tytułem Emotion Revealed wydawały się być utracone raz na zawsze. Jak się okazało, niesłusznie. Przynoszą bowiem eksperymenty Roacha, jakich ten dokonał w Culver City (utwór tytułowy), oraz w San Francisco w 1982 roku podczas premiery instalacji dźwiękowej. Tytułowy Emotion Revealed zdradza tęsknotę artysty za sekwencyjnym graniem. Monotonne pętle nabierają jakiegoś kosmicznego wymiaru, brzmią jakby były na delikatnym pogłosie, przestrzennie. Mimo iż to kanon sekwencyjnej elektroniki, ukazuje późniejszy zwrot Roacha ku ambientalnym formom. Druga kompozycja Fairlight powstała w 1982 roku na potrzeby instalacji dźwiękowej w San Francisco. Roach próbował oddać w niej uczucie izolacji, swoistego bezruchu i stanu zawieszenia. Inspiracją dla niego były pustynne tereny w USA, surowość krajobrazu i życia na nich. Te sekwencyjne transmisje odnalezione po larach, nadal brzmią świeżo, chociaż nic nie wnoszą do tego nurtu muzyki elektronicznej. Z racji przestrzennego brzmienia, zwiastują późniejsze ambientowe ekscesy Roacha.

R. M.