Steve Roach

Steve Roach na płycie The Skeleton Keys Collection wraca niejako do swoich początków, ale w nieco innej odsłonie. Ponownie głównym tworzywem całości jest tu elektronika sekwencyjna, jednak stara się ją zaprezentować w nieco odmienny sposób. Cała muzyka została bowiem oparta na stworzonych przez niego modułach syntezatora wielo formatowego. Mając za podstawę pracę w trójwymiarowej przestrzeni, Roach odnosi się tu bezpośrednio do tradycji europejskiej elektroniki. Te wpływy przetyka własnymi doświadczeniami, które czerpie bezpośrednio z muzyki otoczenia. Tych osiem kompozycji mimo jasnych, sekwencyjnych struktur, pogłębia o doświadczenia brzmieniowe bliższe muzyce ambient. Nie tworzy zimnych struktur, lecz stara się im nadać aerodynamiczną lekkość podbitą transowym pędem. Powstała dosyć upojna, zmysłowa płyta gdzie sekwencyjne tekstury nabierają niemal kosmicznej głębi. To skutkuje płytą która może uchodzić za dzieło retro futurystyczne, przeszłość łączy się teraźniejszością a muzyka bynajmniej wcale na tym nie traci.

R. M.

Berlińska i bardzo klasycyzująca pozycja w dorobku znanego i cenionego amerykańskiego kompozytora. Steve Roach nagrał ten materiał w lutym 2018 roku w Galactic Center w Tucson w Arizonie (pierwszy utwór na płycie) oraz w położonym niedaleko jego własnym studio Timeroom (drugi utwór). Wykonanie pierwszej długiej kompozycji Electron Birth było transmitowane na żywo na caly świat za pośrednictwem internetowej stacji radiowej SomaFM. Kompozycja Cloud currents, o wybitnie ambientowym klimacie, dopełniła album, który uzupełnił nie dającą się zliczyć przebogatą dyskografię autora. Tylko dla fanów gatunku.

P.R.

Nowa propozycja kalifornijskiego kompozytora to cztery nowe kompozycje, o bardzo stonowanej strukturze, gdzie delikatne sekwencje nałożone są na szerokie ambientowe tło. Nie ma tu popisów i intrumentalnej wirtuozerii, ale czuć panowanie nad tkanką muzyczną i przekazem dla lubiących wysmakowane produkcje słuchaczy. Piękny album Steve Roach'ana wieczorne chwile relaksu, bez względu na porę roku.

P.R.

Płyta Eclipse Mix powstała w sierpniu 2017 roku, kiedy całe Stany Zjednoczone pasjonowały się zbliżającym się Wielkim Amerykańskim Całkowitym Zaćmieniem Słońca, którego ścieżka przebiegała z zachodu na wschód przez cały kraj. Steve Roach i jego kompozytorski zamysł zakładał, że miała to być to ilustracja muzyczna dla wszystkich szczęśliwców, którym dane byłoobserwować ten przepiękny fenomen przyrody. Muzyka zawarta na płycie to bliskogodzinna ambientowa opowieść o związku nas z naszą planetą i kosmicznych koincydencjach, które możemy obserwować. Jest ona doskonałym andidotum na problemy dnia codziennego, które przy wielkich wydarzeniach w skali Układu Słonecznego tracą momentalnie na jakimkolwiek znaczeniu. Amerykańskie zaćmienie za nami, ale muzyka pozostała i warto do niej wracać.

P.R.

Wyizolowane, pustynne studio jak i warunki codziennej egzystencji, sprawiają że powstają takie właśnie płyty. Na pustyni Tuscan w stanie Arizona, Steve Roach ma święty spokój i pełen komfort pracy, aby chociażby przy pomocy dźwięków udać się w przyszłość. Ba, może nawet pozwoli sobie na tęsknotę za nią. Podzielony na sześć części album Nostalgia For The Future jest czymś w rodzaju odbitego echa własnych iluzji i wyobrażeń. Jednakże ta nostalgia za przyszłością, po części łapie tego teraźniejsze odpryski z życia. To daje wyzwanie dla wyobraźni, aby na ich podstawie budować ów iluzoryczny świat. Steve Roach tworzy tę przyszłość za pomocą ambientowych klisz, które przepływają niczym w jednym długim akcie medytacji. Tym samym oczyma wyobraźni, pozwalają odbyć tę długą podróż. Wysokiej próby ambient, który można postawić obok takich dzieł mistrza jak: The Magnificient Void czy Mystic Chords & Sacred Spaces. Istny wehikuł czasu.

R.M.

Steve Roach na albumie Fade To Grey serwuje jeden, ponad 70-minutowy przestrzenny ocean dźwięków. Jednak to morze, którego tafla przybiera szare odcienie, jest niczym odbicie ciemnych, jesiennych chmur ponad nią. Dominuje skrajny monumentalny minimalizm. Niskotonowe, dronowe pomruki wydobywają się z laboratorium owego alchemika, który z powodzeniem transformuje ową ciemną materią. W tym zimnym i wyizolowanym świecie, Roach osiąga napięcie porównywalne z dark ambientowymi, horrorystycznymi kliszami. Ta przestrzeń nokautuje swoim bezmiarem, a zarazem jest idealnym miejscem do sennych majaków. Z tym że one nie będą należały do najprzyjemniejszych, skąpane w mrocznych czeluściach snują same w sobie niepokojące historie. Kawał trudnej i wyrafinowanej muzyki, która z racji nieprzystępności i niechęci do jakiejkolwiek drogi na skróty, sama w sobie jawi się sporym wyzwaniem dla słuchacza.

R.M.

Steve Roach nagrywając album Painting In The Dark" chce nim zapytać, jak to jest malować w ciemnościach? Jak to jest zdać się na własną intuicję, jaki będzie efekt finalny, jakie kolory zostaną użyte, kiedy nie widać niczego? Eksperyment który sam w sobie, musi być niespodzianką i musi zaskakiwać. Dźwiękowe obrazy zawarte na płycie Painting In The Dark zrodziły się podczas nocnych medytacji, kiedy to właśnie atmosfera głębokiej nocy daje ów twórczy imperatyw. Owe abstrakcyjne obrazy, w których zbiegają się podprogowo brzmiące tonacje, dźwiękowe fale, napędzane są od środka tajemnymi energiami. Ograniczone pole widzenia, zakrzywiona perspektywa sprawia iż owa "ciemna przestrzeń" nie tylko nie ma wyraźnych granic, ale sama w sobie wręcz pochłania wszystko i wszystkich. Znakomity dark ambient który z miejsca uruchamia wyobraźnię , prowadząc ją miejsca niebezpieczne ale też i fascynujące.

R.M.