Trance Spirits

Album rozpoczyna się pośród złowrogiego, metalicznego wichru o niebywałej mesmeryzującej mocy – pośród podobnych ołowianych oparów rozpoczynają się niektóre płyty wydawane nakładem Fax Records, ale też i inne dzieła samego Steve’a Roacha. Podobnie jak w przypadku kilku innych albumów tego wykonawcy, także i tutaj otrzymujemy solidną porcję hipnotyzujących, potwornie muskularnych i zagęszczonych plemiennych rytmów, gniewnie wyzierających zza pół-atonalnych kłębów ambientalnego dymu. W drugim utworze, najdłuższym na tej płycie, rytm ulegnie spowolnieniu, a muzyka zdoła wypełnić sobą cały pokój, w którym oszołomiony słuchacz z „duchami transu” będzie obcować. Tak mógłby brzmieć zapis wspólnej improwizacyjnej sesji Klausa Schulze i Iana Boddy’ego. Przy programowej „pozornej ascezie” całości dzieje się tu niezwykle wiele, ale dopiero kolejne uważne przesłuchania pozwolą się w pełni rozsmakować wszystkimi harmonicznymi zakrętami i dziwacznymi brzmieniowymi efektami. W czwartej suicie dochodzi do wyjątkowo ciekawego zderzenia „usypiającej”, mżącej kojącymi barwami muzyki relaksacyjnej, przepuszczonej przez odpowiednio niepokojące „ołowiane” filtry, z kipiącym rytmem, zdającym się oddawać przy pomocy dźwiękowego tworzywa każdy ruch nieznanej, organicznej materii, przeformowującej się w kolejne psychedeliczne kształty na oczach zdumionego słuchacza. W impresji piątej plemienne bębny powracają na pierwszy plan z wyjątkową werwą, kipiąc szaleńczo i wydając się gniewnie naśladować wszystkie możliwe podrygi ognia – w tle jednak nadal nie dochodzi do wsparcia natrętnej ścieżki perkusyjnej dublującymi rytm basami ani postronnymi elektronicznymi beatami; wprost przeciwnie, cała sfera harmoniczna wydaje się być zapędzona pod sklepienie otaczającej tę muzykę zaparowanej kopuły i stamtąd jedynie przygląda się swymi zamazanymi powiekami perkusyjnemu rytuałowi dogorywającemu na poziomie, na którym pozostał słuchacz. Odbiorca dość szybko da się ponieść fascynującej iluzji snucia dwóch marzeń sennych jednocześnie – na jednym planie kształty zlewają się, topnieją, blakną, wystarczy jedno silniejsze mrugnięcie powieką, by spłoszyć mętne syntetyczne akordy; na drugim planie wre praca plemiennych warsztatów perkusyjnych, huczące brzmienia wydają się osaczać słuchacza i porywać go w krąg buzujących perkusyjnych snopów wzbierających na sile. Dodatkowych atrakcji przysparza jeszcze tu naturalnie niepodrabialna gitarowa wrażliwość Roberta Frippa.