Dream

Kitaro jest mistrzem baśniowych, romantycznych, kojących nastrojów z nutą egzotycznej oniryczności i tajemniczości. Niniejsza płyta ma naturalnie sporo wspólnego - aranżacyjnie jak i melodycznie - z innymi propozycjami japońskiego multiinstrumentalisty, jednocześnie jednak jest momentami w dość znaczący sposób nietypowa: pojawiają się tutaj konwencjonalne partie wokalne w wykonaniu Jona Andersona (Yes, Vangelis, Mike Oldfield). Właśnie z tego powodu jest to ogólnie rzecz biorąc płyta nierówna i trudno poddająca się jednoznacznej ocenie. Z jednej strony mamy tutaj utwory tchnące pięknem i spokojem, epatujące prawdziwie magicznym nastrojem (w rewelacyjnej introdukcji Symphony of the Forest dosłownie słychać srebrzysty śnieg osypujący się baśniową mgiełką z gałęzi uśpionych sosen), mamy tutaj utwory niemalże eksperymentalne, niczym stworzone do fantastycznego japońskiego widowiska, atrakcyjne metrycznie i brzmieniowo a przez to działające jak balsam na przyzwyczajone do konwencjonalnych rozwiązań europejskie ucho (Dream of Chant, Magical Wave), z drugiej zaś strony utwory, w których partie wokalne grają główną rolę, zdają się psuć baśniową aurę płyty i banalizować jej wymowę... Lady of Dreams mogła być udanym instrumentalnym mini-musicalem z zachmurzonymi orkiestrowymi akcentami i gitarą laiwrującą między słodyczą a drapieżnością; za sprawą wokalu Andersona otrzymaliśmy niepotrzebnie "przepatetyzowaną" balladę, której niezwykłość w dużym stopniu gubi się gdzieś po drodze. Finałowe Island of Life samo w sobie utrzymane jest już na granicy patosu, ścieżka wokalna naturalnie umiejscawia cały utwór po niepożądanej stronie tej granicy. Chciałoby się rzec, iż muzyka Kitaro jest albo niekompatybilna z partiami wokalnymi, albo też, iż dokonano tu nienajszczęśliwszego wyboru wokalisty... Tak czy inaczej, Dreams ma sporo atutów i na pewno może przypaść do gustu zagorzałym fanom japońskiego artysty; nie jestem jednak pewny, czy przysporzy mu nowych fanów, podczas kiedy takie płyty jak choćby Astral Voyage, Tenku albo Cirque Ingenieux z pewnością byłyby w stanie to sprawić. Aby zakończyć niniejszy opis przychylnym zdaniem, wspomnę jeszcze o tym, że na uwagę zasługuje (poza wymienionymi już utworami) także w wyjątkowo poważnym stopniu "rozsymfonizowana", niemal już w ogóle nie elektroniczna impresja Symphony of Dreams: potwierdzenie klasy Kitaro jako aranżera.