Convergence

Erik Wollo to pochodzący z Norwegii klawiszowiec i gitarzysta, tworzący w stylu ambient, space czy soundscape. Obok solowych dokonań, na swoim koncie ma również wspólne wydawnictwa ze Stevem Roachem i Ianem Boddy. Wraz z albumem Convergence do tego grona dołączył weteran el-music Michael Stearns. Pod względem muzycznym panowie mają pokrewne dusze, dlatego debiutancki album przynosi pochodną solowej twórczości obu muzyków. Materiał wypełnia leniwy, oniryczny space ambient, na tle którego Erik Wollo maluje na gitarze elektrycznej równie spokojne, przestrzenne pejzaże. Takie są właśnie dwa pierwsze utwory: Tryptik oraz Ruins of the Past. Przypomina to trochę równie kosmiczne dźwięki, znane z albumów The Division Bell i The Endless River Pink Floyd. W trzecim The Way Ahead 1 robi się nieco żwawiej, a to za sprawą kołyszących i rytmicznych bębnów. Kolejny w stawce A Solitary Place, dzięki klawiszom, przypominającym pogłos chóralnego śpiewu, przepełniony jest duchowością. W The Nomads Journey nad jednostajnymi ambientowymi plamami, krążą gitarowe echa. The Way Ahead 2 to kolejna, lekko bujająca kompozycja z prostym motywem gitarowym Erika Wollo. Odrobina sekwencyjnej elektroniki pojawia się w The Herald, a w zamykającym Cirrus-Postlude muzycy, niczym coda przypominają dźwięki z początku albumu. Convergence to bardzo udany album. Erik Wollo i Michael Stearns znakomicie się rozumieją, jakby mieli już na koncie kilka wspólnych dzieł. Prostota użytych środków i dźwięków wprawia w zachwyt. W ich przypadku im mniej znaczy lepiej.

M.Ś.