Sounds of Dystopia

To jest poważna płyta syntezatorowa: bardzo przestrzenna i bardzo refleksyjna zarazem. Płytę otwiera bazujący na przepięknym modulowanym padzie nostalgiczny I Miss Analog People. Zapowiadający apokaliptyczną wizję świata drugi utwór ujawnia zamiłowanie artysty do dynamicznych orkiestrowych motywów, które łączą się z mocną perkusją, niemal jak w filmowym trailerze - zatem to raczej pełne napięcia muzyczne ostrzeżenie przed tym co dopiero być może przed nami. To jednak wyjątek na płycie - kolejne utwory są raczej kontenplatywne, utrzymane w molowych tonacjach, dominują motywy korzystające z elektronicznych emulacji fortepianu, fletu oraz oczywiście wyrazistych, jasnych barw syntezatorowych. Towarzyszą im zwykle rozmaite dźwiękowe plamy i rozlewające się w przestrzeni pady, często rytmizowane i powiększone odbiciami precyzyjnie zestrojonymi z tempem danej kompozycji. Perkusja, o ile występuje, jest tu zawsze podporządkowana warstwie syntezatorowej, nie znajdziemy tu rytmów four-to-the-floor czy klasycznych "połamańców", raczej delikatne konstrukcje rytmiczne w których dominują krótkie elektroniczne talerze, barwy inspirowane klasycznymi maszynami perkusyjnymi ze stajni Rolanda oraz niekiedy perkusjonalia - ale raczej oszczędnie i w kierunku downtempo. Jeśli komuś przypadła do gustu poprzednia płyta odwołująca się do emocji, jakie wielu z nas towarzyszyły w okresie pandemii COVID-19, niemal na pewno doceni Sounds Of Dystopia. Nowa płyta jest w mojej ocenie odrobinę spokojniejsza, ale i dojrzalsza kompozycyjnie. Idealny moment na muzykę Mindheal - w fotelu z dobrymi słuchawkami na uszach. W towarzystwie Mindheal wyobrażam sobie także nocną podróż samochodem przez górzyste tereny dobrze odśnieżoną drogą.

Maciej Polański, Musoneo