Pyroclast

Robert Schröder zalicza się do wielkich klasyków kosmicznej muzyki elektronicznej, chociaż nieczęsto jest pośród nich wymieniany. Debiutował w założonej przez samego Schulze wytwórni Innovative Communication i od tamtego czasu wyprodukował niemałą kolekcję cenionych albumów, nierzadko opartych na personalnie konstruowanych oraz modyfikowanych instrumentach oraz sekwencerach. Na Pyroclast zbliżający się już do siedemdziesiątki twórca oferuje muzykę nowoczesną jedynie w jakości brzmienia, wszystkie inne jej aspekty zdają się spoglądać w przeszłość, ale taką z najlepszych skojarzeń, nostalgicznych brzmień, naiwnie genialnych zabiegów kompozycyjnych. Niech wyznacznikiem będzie porównanie tłuczące mi się w głowie za każdym razem podczas odsłuchów tego albumu - mamy tu połączenie Tangerine Dream z przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych oraz Enigma z okresu ich najlepsych pierwszych trzech płyt, i piszę to w kontekście absolutnie pozytywnym (i nie tylko dlatego, że utwór szósty raczy nas chorałem gregoriańskim). Jest coś niesamowicie przyjemnego w metodzie jaką Michaeul Cretu i jego kolaboratorzy prowadzili narracyjnie bogate melodie na tle prostych, ale nie ubogich, rytmów (coś, czego nawet sama Enigma nie była w stanie powtórzyć od czasu wydania trzeciego krążka) oraz iście ambientalnych zagrywek efektowych. Tutaj podobna magia występuje w garniturze berlińskich sekwencji i gwiezdnych przestrzeni, chwilami bliższa mandarynkowym snom (szczególnie w Exothermic Energy), w innych momentach znów opadająca ku enigma-tycznemu downtempo (najbardziej w Inside Out i Fertile Soil), zazwyczaj jednak oscylująca gdzieś pomiędzy tymi pozornie rozbieżnymi biegunami, tak znakomicie, chociaż może nie intencjonalnie, skojarzonymi przez Schrödera w muzyczną podróż nie silącą się na ambitną programowość czy instrospektywne przeżycia, ale dostarczającą potężny ładunek takiej zwyczajnej przyjemności z odsłuchu.

M.D.