Hospital

Artysty nikomu kto miał styczność z sekwencyjną elektroniką przedstawiać nie trzeba. Akademicko wykształcony, rozsławiony dzięki wytwórni Fax, Spyra od lat produkuje muzykę z kuriozalnego pogranicza eksperymentów elektroakustycznych, jazzu, ambientu i wszystkiego, co da się podbudować motorycznym sekwencerem. Nieobce są mu concept albumy, czyli zestawienia dźwięków tak silnie podporządkowanych odgórnej idei, że nie raz poddają przed nią bardziej rozrywkowe aspekty sztuki. Tak właśnie pojętym konceptem epatuje Hospital, zapis instalacji dźwiękowej z udziałem łóżek szpitalnych, starego budynku i sporej dozy quasi-filmowych wyobrażeń. Opis albumu wspomina o przywoływaniu trudów natury psychologicznej, które to wraz z przejmującą atmosferą miejsca oraz muzyki mają zabrać słuchacza w introspektywną podróż po historii szpitalnej kaplicy w niemieckim mieście Treysa. Tyle kontekstu, jak natomiast sprawdza się owa podróż w odsłuchowej praktyce? Muzealne ścieżki dźwiękowe w połączeniu z horrorem nienajwyższej klasy, patetycznie orkiestrowy dungeon synth w połączeniu z ogranymi zabiegami teatralnych efektów dźwiękowych. Doświadczymy długich minut oglądania oczami wyobraźni jak artysta doznaje uniesień przed klawiaturą syntezatora, nakładając na siebie kolejne harmonie syntetycznych smyczków czy nawet chórków. Takie meandrowania uśpią naszą czujność po to tylko, by doznać ogłuszenia nagłym uderzeniem dramatycznej ściany akordów. Skrzywimy się na przeszywające i siarczyste instrumenty ozdobnikowe uświadamiając sobie przy tym, że ozdabiają one pochód melodyczny godny wieczornego serialu kryminalnego w telewizji. Pomiędzy tym wszystkim dotrą do nas stukoty, szepty, podzwaniania łańcuchem, klekoty powozów konnych i inne zabiegi, których wydźwięk rodzi skojarzenia z usilnymi próbami wzbudzenia w słuchaczu spontanicznej narracji. Spyra serwuje nam twór niełatwy do strawienia, niestety nie z powodu jego błyskotliwego pionierstwa, raczej w skutek zbyt daleko posuniętej ekscentryczności w interpretacji natchnionej idei. Moja mieszanka niedowierzania, zażenowania oraz irytacji w obcowaniu z najnowszym dziełem artysty może, jak to z kontrowersyjną twórczością bywa, u kogoś innego wzbudzić odczucia wręcz odwrotne. Z tego też powodu zachęcam odważnych do zapoznania się z tymi trzema kwadransami kuriozalnej nietuzinkowości.

M.D.