Mamy tu typową dla wczesnego Kitaro kombinację dźwiękowego przepychu, majestatycznych struktur i miłych prawie naiwnych melodii. Lekkie syntezatorowe dźwięki pełne elegancji i blasku o ciepłym i pełnym wewnętrznego spokoju charakterze. Cudowne syntezatorowe pejzaże mieszane z naturalnymi odgłosami i niepowtarzalnymi efektami dźwiękowymi. Spokojne i wysublimowane prowokujące do wyobrażania sobie odległych lądów, czasów, kosmosu.
Silk RoadKitaro to jeden z najsłynniejszych i najbardziej malowniczych albumów z gatunku "elektronicznego neoklasycyzmu" bądź wariacyjnego orientalnego new-age. Ta ścieżka dźwiękowa do japońskiego serialu telewizyjnego do dziś robi wrażenie - album jest prawdziwą wizytówką Kitaro, a jednocześnie przykładem maestrii aranżacyjnej, opracowania utworów są bowiem wyjątkowo przestrzenne i skromne, a przy tym przebogate wizualizacyjnie, lżejsze i bardziej sugestywne niż na niejednym późniejszym albumie japońskiego kompozytora i multiinstrumentalisty.
Najnowszy studyjny album Klausa Schulze przynosi 74 minuty muzyki w czterech odsłonach. Kontynuowane zostają tu brzmieniowe tradycje, którym szlak wytyczyło przełomowe wydawnictwo Contemporary Works; na nowo zdefiniowana zostaje stylistyka "Trance"; w wodach Księżycowego Jeziora odbija się głębia analogowej epoki twórczości berlińskiego artysty - w finale muzycznej podróży zaś okaże się, iż toń Księżycowego Jeziora najlepiej podziwiać z obserwatorium umieszczonego po Ciemnej Stronie Mooga...
Oto trafił do rąk słuchaczy ponad 70-minutowy album Klausa Schulze zawierający trzy odpowiednio długie premierowe kompozycje. Najciekawsze spostrzeżenie, narzucające się natychmiast, nawet w trakcie dość jeszcze pobieżnego i "nieprzygotowanego" słuchania: relatywnie mało łączy tę płytę z poprzednią studyjną produkcją Schulzego, czyli Moonlake.
Klaus Schulze z premierowym materiałem, ale nie bynajmniej remanentami z przeszłości. Wydany w 2013 roku album Shadowlands zawiera absolutnie nową muzyką. Rozwija też ciekawą ścieżkę tego weterana sceny elektronicznej, na której łączy sekwencyjne tekstury i kobiece głosy.
Steve Roach na albumie The Skeleton Keys Collection wraca do czasów swoich pierwszych fascynacji, czyli elektroniki sekwencyjnej. Jednakże stara się podejść do owej stylistyki na własny sposób, adaptując weń własne moduły elektroniczne.
Niekwestionowany klasyk muzyki ambient, Brian Eno, wraca po solidnym remasteringu. Nie na darmo Music For Airports uchodzi za żelazny klasyk nurtu. Podstawowe definicje i szkielet tego co nazywamy "ambientem" zostały określone właśnie tu.
