Imagic

Nazwa projektu, Apeiron, oznacza mniej więcej tyle co "bezkres"; pojęcie to znajdujemy u Anaksymandra, dla którego bezkres jest arche: "zasadą świata". Ambientalnego, amorficznego bezkresu mamy w nagraniach Apeiron relatywnie niewiele, dużo mamy za to rytmiczno-ostinatowych pochodów i akordowych mgławic o dość intensywnej mandarynkowej barwie. Imagic zaczyna się utworem, który z miejsca wyczarowuje baśniową i jednocześnie hipnotyczną atmosferę - być może programowy bezkres odnieść należy do spotęgowanych, mantrowych sekwencji pojawiających się znikąd i zmierzających majestatycznym krokiem ku niewidocznemu horyzontowi?... Druga kompozycja to również ślad nieprzemijających fascynacji muzyką Tangerine Dream (od mniej więcej połowy utworu ulegamy niemalże iluzji przeniesienia w czasie, do wycieczki przez Skały Metamorficzne w 1979 roku!). Trudno byłoby znaleźć tutaj nowatorskie elementy, ale ze swojego zadania dopisania rozdziału do dziejów klasycznej elektroniki sekwencyjnej Apeiron wywiązuje się wzorowo. Jeden ze szczególnie godnych polecenia utworów to impresja piąta, w której zderzone zostają kleiste brzmienia syntezatorowej solówki a la Klasu Schulze A.D. 1977 oraz bardzo urzekające melodyczne progresje, podobne omdlewającym, feerycznym harmoniom Paula Ellisa sączącym się z Into the Liquid Unknown.