Meandering Tear

Ten album to w gruncie rzeczy niemal wyłącznie sekwencje. Uspokajam że nie jest tak ortodoksyjnie i monotonnie jak w stylistyce von Haulshoven, to bardziej fascynujące alteracje zapętleń ozdobione subtelnymi brzmieniami które tak cenię na płytach Jeffrey'a Koeppera (czemu on zamilkł w 2017?). Te sekwencje są po prostu melodyjne, nastrojowe, cały czas się lekko zmieniają. Co do reszty elementów, tonacje są zazwyczaj mollowe, co siłą rzeczy ewokuje porównania do deszczowych poematów Klausa Schulze. Muzyka płynnie niczym stateczny strumień, wciąga słuchacza niczym powolny wir. Zwraca też uwagę produkcja, przy dobrych słuchawkach naprawdę można 'polatać' między dźwiękowymi planami w trójwymiarze, wszystkie tony są wyraziste, zbalansowane, "obejmują" słuchacza jak utwory francuskiego projektu Sequentia Legenda. Więc tak, zawartość albumu to szkoła berlińska rzecz jasna mimo przekornej nazwy zespołu, ale podana w ciekawie intelektualny sposób, a nie tylko w spranej formule 'odpalmy sekwencer, pokręćmy gałami, pacnie się coś tam w rhodesa i melotron, i pół godziny jakoś zleci'. Nie. Na tle innych płyt tego duetu które prawdę mówiąc uznałem za nieco nudne, tutaj jestem zafrapowany. Zmieniam swoje mniemanie o tym projekcie. Naprawdę polecam.
Drogowskazy: Klaus Schulze, Sequentia Legenda