No Pussyfooting

Robert Fripp i Brian Eno to przedziwny duet, lider art rockowego King Crimson i były klawiszowiec grupy Roxy Music. A jednak żądza poszukiwań i odkrywania nowych terytoriów sprawiły, iż taki układ sił stał się możliwy. Ich debiutancki album No Pussyfooting miał swoją premierę w 1973r. Początkowo traktowany jako efemeryczny wybryk, stał się węzłową pozycją dla muzyki opartej na samplach. Ale samplingowa rewolucja miała nadejść w latach 90, choć już wcześniej były do niej przymiarki. Cały patent dźwiękowy tej płyty, oparty został na pomyśle Roberta Frippa nazwanym "frippertronics". Chodziło o dyskretną manipulacje taśmami. Używając dwóch magnetofonów należało je skonfigurować tak, aby dźwięki na nich były słyszalne na niższych poziomach głośności. Jednak między nimi musiał być zachowany ustalony odstęp. Fripp nagrywał na taśmy brzmienia swojej gitary, wzmacniając efekt i manipulując taśmami, niczym próbkami. W tym samym czasie, Brian Eno obudowywał to swoimi syntetycznymi teksturami. Album zwierał dwie kompozycje, obie stworzone wedle tego samego patentu. W pierwszym, trwającym blisko 20 minut, utworze Heavenly Corporation Music Fripp w szerokim zakresie wykorzystał pętle dźwiękowe. Każdy element jego gitarowych improwizacji jest traktowany osobno i nakładany na siebie, tworząc misterną siatkę. Druga kompozycja Swastika Girls inspirowana była obrazem nagich kobiet, które pozdrawiały wszystkich nazistowskim gestem. Eno znalazł to zdjęcie w jednym z pornograficznych czasopism, walających się po Air Studio. Drugi dysk to rozszerzenie materiału z oryginału, mamy tu dwie nieznane i znacznie wydłużone wersje utworu Heavenly Corporation Music, oraz jedną wersję kompozycji Swastika Girls. W momencie wydania płyta No Pussyfooting była dziełem chyba zbyt nowatorskim, co przełożyło się na jej marną sprzedaż. Ta edycja z roku 2008, przypomina o tym nieco zapomnianym skarbie z przeszłości. Ważny album prekursorski dla dzisiejszej "samplomani", znacznie wyprzedzający swoją epokę.

R. M.