Spiritual Garden

Nagrywając album Spiritual Garden, Kitaro nie tęsknił bynajmniej za czasami kultowego Silk Road. Ba , nie chciał nawet w żaden sposób nawiązywać do swojego poprzednika. Ten fakt zasługuje na uznanie, bo słynny Japończyk pokazuje iż nie ma zamiaru odcinać kuponów od swojej popularności. Album Spiritual Garden lokuje go w nowej estetyce, chociaż stłumione echa z dawnej przeszłości dają tu znać o sobie. Tym razem źródłem inspiracji dla tego materiału, była awangardowa sztuka tańca teatru Butoh z Koichi Tamano. Swe źródła miała ona w latach '60 w Japonii. Kraj po II wojnie światowej przechodził okres transformacji, wstrząsanej niepokojami i falą protestów w środowiskach studenckich. Grupy teatralne towarzyszące owym demonstracjom połączyły się w jeden ferment, z którego wykiełkował Butoh. Twórcami byli zbuntowany tancerz, Tatsumi Hijikata oraz jego partner Kazuo Ohmo. Odrzuciwszy ówczesne formy tańca jako zbyt "zachodnie", starali się znaleźć "czysto japońską" formę ekspresji. Butoh miał wykorzystywać uśpione siły, odpowiedzialne za kurczenie się świadomości człowieka. Kitaro starał się nadążyć za tymi nowatorskimi ideami. Muzyka na Spiritual Garden jest dosyć eklektyczna, czerpie z ducha sztuk awangardowych, psychodelii, elektroniki i etno. Spróbujcie sobie wyobrazić zręczny miks stylistyki Vangelisa, Tangerine Dream, Can, Keitha Jarreta i Pink Floyd. Do tego szczypta jazzowego fusion, jakie mogłoby wyjść spod ręki Lyle Mays'a. Cała muzyka została zaaranżowana na fortepian, syntezatory, dźwięki otocznia (lasu i ptaków), gitarowe introdukcje i wszelakiego rodzaju perkusjonalia. Co ciekawe mistrza po raz pierwszy wspomagała jego żona, Keiko Takahashi. Rzecz jak najbardziej do sprawdzenia!

R. M.