Drive Inn 1 and 2

CD1

Chociaż to nie elektronika sekwencyjna, realizowana w niekończących się, intuicyjnych poematach, jednak trudno byłoby nazwać muzykę z Drive Inn zaledwie 'elpopem' lub nadać jej miano 'easy listening'. To raczej przykrojone do kilkuminutowego formatu ciekawe impresje łączące elementy typowe dla rytmicznych pasaży Audentity z lżejszą odmianą instrumentalnej 'cold wave'. A może na opisanie atmosfery tego krążka wystarczy wypowiedzieć magiczne słowo Wahnfried, synonim kreatywnej, wybuchowej mikstury geniuszu i szlagieru, którym ta płyta mogła by być spokojnie sygnowana? Niektóre motywy od razu przywołują na myśl koncertowe (choćby z trasy po Polsce) improwizacje Schulzego i Blossa zorientowane na rytm (pełniące funkcję klamry Drive Inn i Drive Out, inne mogłyby śmiało trafić na album Angst (Sightseeing). Znakomicie brzmi tutaj perkusja, kładąca tu i ówdzie nieregularne akcenty, pojawia się tu cały wachlarz znakomitych melodii, ostinata brzmią nowocześnie i drapieżnie, mamy tutaj swobodę improwizacji i jednocześnie sztywne reguły gry w ramach określonego rytmu i nastroju. Więcej tutaj werwy, energii oraz radości grania aniżeli skłonności do eksperymentów, ale w przypadku takich płyt nie jest to zarzut - wprost przeciwnie. Klaus Schulze i Rainer Bloss wypracowali własny, niepowtarzalny styl, lżejszy niż "solowy Klaus Schulze", bardziej z drugiej strony berliński aniżeli szydzący, kosmopolityczny Wahnfried. Płyta absolutnie warta polecenia. NB jako bonus pojawia się tutaj utwór The Long Way To Acapulco pochodzący z albumu Drive Inn 2, stworzonego przez Rainera Blossa solo i JEDYNIE wyprodukowanego przez Klausa Schulze, mimo, iż na okładce nazwisko Klasua Schulze pojawia się na równi z nazwiskiem Blossa; nic zatem dziwnego, iż słychać stylistyczne różnice. 

CD2

Często można natknąć się na nieprawdziwą informację, iż Drive Inn 2 to wspólne nagrania Rainera Blossa i Klausa Schulze. Prawdą jest, iż duet Bloss / Schulze nagrał album Drive Inn, a jego kontynuacja to solowe dzieło Blossa jedynie z produkcją Schulzego, który na całej płycie nie zagrał ani jednego dźwięku. Już przy pierwszym przesłuchaniu raczej zauważalne jest, iż Schulze opuścił pokład dźwiękowego pojazdu - muzyka Blossa jest znacznie lżejsza gatunkowo, to w zasadzie melodyjny elpop z bardzo nieznacznymi wpływami berlińskiego myślenia sekwencyjnego. Melodyczna inwencja oraz aranżacyjne wyczucie Blossa sprawiają jednak, iż jest to album w swojej kategorii jak najbardziej udany. Mamy tutaj naprawdę urzekające pasaże fortepianowe, jak w utworze otwierającym płytę, mamy trochę szybszych fragmentów i mollowych kadencji ocierających się o melodyczną stylistykę dynamicznych fragmentów Gem i Audentity, mamy kilka beztroskich, bardzo słonecznych miniatur, a do tego wszystkiego ukoronowanie zestawu: naprawdę udaną, robiącą wrażenie zwłaszcza za sprawą nostalgicznie zaaranżowanej chwytliwej kombinacji akordów w refrenie kompozycję Berliner Nachtmusik.

I. W.