The Sacred Ordinary

Tak jak symfonie Mahlera albo Skriabina różnią się od symfonii Klasyków Wiedeńskich, tak też propozycje niezwykłego artysty, jakim jest Paul Ellis, różnią się od płyt innych twórców z kręgu inspirowanej berlińską tradycją wariacyjnej elektroniki sekwencyjnej. Powikłanym, wielopłaszczyznowym, chciałoby się rzec: kapryśnym, a przy tym przecież niezwykle logicznym i symetrycznie konstruowanym albumem The Sacred Ordinary Paul Ellis potwierdził kolejny raz swoją klasę. Ellis ma nie tylko nieprzeciętny zmysł aranżacyjny - u niego intuicja, nastrój i formalna otwartość są równie ważne, jak inwencja melodyczna i dążenie do spójności narracyjnej. Wątki zmieniają się tu jak w kalejdoskopie, to doprawdy album o bardzo "szkatułkowym" charakterze, gdzie otwarcie drzwi do kolejnych sekwencji i motywów zawsze okazuje się mieć zaskakujące skutki. Myślę, iż miłośnikom ambitnego sekwencjonowania najbardziej przypadną do gustu impresje Blue Heron o nader wyrazistej, przypominającej niemalże rockowy riff linii syntezatora basowego, na tle której Ellis opowiada w wielokrotnie zmienianych rejestrach zimową, wieczorną baśń... Kapryśne, pofałdowane Presence z niespodziewanymi orientalnymi akcentami... Leniwo-jesienne Turning towards the Sun z obłymi, rudawo promieniejącymi harmoniami… Jak i wreszcie utwór tytułowy, specyficzny przyczynek do wielowątkowego, sugestywnego wizualizacyjnie ambientu. Polecam szczególnie.

I. W.