The City

Kolejna ciekawa inicjatywa w którą zaangażował się Przemysław Rudź, moim zdaniem jeden z najbardziej kreatywnych, wyrazistych i pracowitych polskich el-muzyków ostatnich kilkunastu lat. Mam na półce co najmniej 20 albumów sygnowanych jego nazwiskiem i żaden dotąd nie zawiódł, a na pewno nie mam kompletu. Pozazdrościć weny, talentu i niespotykanie wysokiej formy, konsekwentnie od lat! Płyta The City to efekt współpracy Przemka z salonem sprzętu high-end audio Ministerstwo Dźwięku, i jest zrealizowana w jakości 192 kHz / 24 bit. I to słychać od pierwszej nuty, i to nawet na tak żałosnym sprzęcie odsłuchowym którego obecnie muszę używać. Domyślam się że na porządnym zestawie ta muzyka brzmi po prostu monumentalnie. A nie tylko brzmieniowo ale i muzycznie to jest uczta: pierwszy kawałek The City & The Man to tak chwytliwe melo, taka regularna struktura i wspaniałe progresywne solówki, że mogę śmiało nazwać ten utwór 'największym hiciorem' Przemka! Nawet Dorożką na Robofest z albumu 3C nie weszło mi tak w ucho. Gdybyśmy nadal mieli czasy przebojów radiowych, to byłby to moim zdaniem ekwiwalent Oxygene IV Jarre'a. Drugi kawałek Hurry Morning to - o radości - powrót do brzmienia Przemka sprzed kilkunastu lat, do płyt Cosmological Tales czy Summa Technologiae, granie dynamiczne, a jednocześnie swoiście rozmarzone. Wyśmienicie się tego słucha. Dalej mamy utwory już nie tak optymistyczne, robi się mroczniej, ale wciąż uwaga słuchacza jest przykuta niczym żelaznymi nitami, nie ma tu ani minuty nudy, ani jednego zbędnego tonu. Album jest dość krótki, około 45 minut, kiedyś takie krążki nazywało się EPkami, ale jakość brzmienia i kompozycji wynagradza to z nawiązką. Dla mnie najlepsza płyta końcówki 2023.

M.Ż.