arp-en-ciel

Nowa płyta projektu Ramp przede mną! Ramp (a raczej, zachowując zamysł autora projektu: ['ramp]) to kiedyś duet Stephena Parsicka i Franka Makowskiego, a od 2009 już solowe dzieło pierwszego z nich. Płyta nagrana w 2022 ma tytuł będący grą słów, wszak francuskie "arc-en-ciel" to "tęcza", zaś arp to słowo dobrze wszak znane miłośnikom analogowych syntezatorów. Posłuchajmy zatem co tym razem proponuje Stephen. Pierwsze 3 utwory to świadomy ukłon w stronę nieodżałowanego Klausa Schulze, wielce udatnie emulujące jego styl z najwspanialszego chyba okresu czyli 1975-1978. Mamy tu wszystkie elementy jego brzmienia, nie ukrywam że dałbym się podpuścić że to kolejne nieznane wykopaliska z niezliczonych Editions wydawanych kiedyś niestrudzenie przez kdm. Bardzo dobrze się tego słucha. Kolejne dwie kompozycje to udany, nastrojowy dark ambient ewokujący wizje opuszczonych krain w letnią noc. Niby dark, a kojący, przytulny wręcz. Prawdziwy znajomy Ramp powraca dopiero w finałowym epickim utworze 6, od początku anonsowanym agresywną, ciężką linią sekwencera, a potem niosącym słuchacza przez różnorodne nastroje. To podróż w stylu tytułowego utworu z pamiętnej płyty No Sleep Til Wilmersdorf. Szkoda że nie ma więcej tego typu grania na tym albumie, ale też doceniam wolty stylistyczne i eksplorowanie nowych obszarów. Bardzo polecam.

M.Ż.