Ricochet Gathering, Okefenokee 2002

Po krótkim 8:01 P.M. at the Gate to the Okefenokee, bardziej kojarzącym się z bardzo wczesnymi płytami Kraftwerk aniżeli mandarynkowym hasłem Okefenokee, wstępujemy już rzeczywiście do onirycznej krainy pulsujących sekwencji i intuicyjnie kreowanych pejzaży. Pejzaże te bywają atrakcyjnie zamglone i melancholijne (Ommatidial Sorcerers), jak i żywe, klarowne, sterylne rytmicznie (Sunny Dew Pixie Stix), a syntezatorowi czarodzieje z podobnym zapałem i optymizmem spoglądają w elektroniczną przeszłość (Suwannee Riversill), jak i przyszłość (Tacit Fox)... W sumie mamy tutaj 80 minut muzyki, której wartość ponad wszelką wątpliwość nie redukuje się tylko do sentymentalizmów miłośników Szkoły Berlińskiej. Dzieje się tu bardzo dużo na płaszczyźnie brzmienia (gitarowo-fletowe dialogi w spokojnym nocnym miętowym ogrodzie Name that Tune, fascynująco gorzka ściana chropowatych, a przy tym baśniowo pięknych szumów w tle Lantern Eyes) i snu (praktycznie każdy kolejny utwór wyczarowuje niesamowitą, intrygująco zabarwiona opowieść podążającą spontanicznie z zawieszonymi możliwymi wątkami wprost za wyobraźnią i intuicją Słuchacza). Jupiter to bardzo miła dawka orzeźwiającego, pogodnego lounge'u (z nader jednak wyraźnymi sekwencyjnymi wpływami, oczywiście) na zakończenie.